Van de redactie

Olie en geopolitiek

8 februari 2019

Auteur: Maja Haanskorf

Verdeeldheid over Venezuela

Olie en geopolitiek Nederland heeft afgelopen maandag besloten de zelfbenoemde interim-president Juan Guaidó van Venezuela te erkennen en de regering van president Maduro als niet legitiem te bestempelen. Acht dagen geleden had Nederland samen met Duitsland, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Spanje een ultimatum aan Maduro gesteld om binnen die termijn vrije verkiezingen uit te schrijven, op straffe van erkenning van Guaidó.

Dat deed Marduro niet. En gelijk heeft hij. Niet dat ik zijn beleid steun en evenmin twijfel ik aan de wens van de meeste Venezolanen dat hij opstapt. Wel betwijfel ik zeer sterk de motieven van de landen die in navolging van de Verenigde Staten en zonder enige kennis over diens beleidsplannen Guaidó erkennen.

Met de wens tot bescherming van mensenrechten of herstel van democratie heeft het weinig te maken; dan zou immers aan nog een hele rij landen een ultimatum gesteld moeten worden. Om in het continent te blijven, denk aan Honduras waar Juan Orlando Hernández eind 2017 tijdens frauduleuze verkiezingen het presidentschap bemachtigde of aan Nicaragua, waar recent honderden doden vielen door regeringsgeweld.

Ik vrees dat het vooral gaat om olie en geopolitiek. Venezuela heeft de grootste oliereserves ter wereld. Zowel voor de VS als voor Rusland en China zijn die van belang. Tenslotte betekent het erkennen van een zelfbenoemde president, hoe ‘interim’ dan ook, schending van de soevereiniteit van een land.

Gerelateerde berichten

(Geen) linkse golf in Latijns-Amerika

(Geen) linkse golf in Latijns-Amerika

De laatste maanden duiken in de media regelmatig artikelen op met de kop: ‘Nieuwe linkse golf in Latijns-Amerika’. Zeker na de herverkiezing van Lula da Silva tot president van Brazilië is dit het geval. Nu hebben immers de zes grootste economieën van het continent een ‘linkse’ president. Naast Brazilië zijn dat Chili, Peru, Argentinië, Colombia en Mexico. In Midden-Amerika schaart Honduras zich ook in dit rijtje.

Lees meer
Komt er in 2023 toch nog een kleine revolutie?

Komt er in 2023 toch nog een kleine revolutie?

Op tweede kerstdag zag ik in een bioscoop met slecht zeven bezoekers de indrukwekkende documentaire Mi país imaginario (Mijn denkbeeldige land) van de Chileen Patricio Guzmán. Deze regisseur had tijdens de Chileense weg naar het socialisme van president Salvador Allende (1970-1973) een – door militairen in bloed gesmoorde – revolutie meegemaakt. Hij had niet gedacht daar nog eens een revolutie te beleven, tot eind 2019 bij de ‘sociale uitbarsting’ diepe onvrede over ongelijkheid en perspectiefloosheid naar buiten kwam. Jongeren vochten met de politie terwijl anderen massaal – soms wel een miljoen – vreedzaam demonstreerden. Maar anders dan tijdens Allende zonder politieke partijen en duidelijke leiders. Guzmán legde dat vast en interviewde ook bij de acties betrokken vrouwen. Op 8 maart 2020, internationale vrouwendag, liep ik zelf mee in zo’n massale, kleurrijke, vrolijke en optimistische demonstratie, vlak voor de coronapandemie.

Lees meer
agsdi-globe

Politiek & Maatschappij

agsdi-portrait

Kunst & Cultuur

agsdi-camera

Vrije tijd & Toerisme

agsdi-income

Economie & Ondernemen

agsdi-leaves

Milieu en Natuur

agsdi-learn

Onderzoek & Wetenschap

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This