Mijn ouders, voor het eerst in Latijns Amerika, genoten met volle teugen van Oaxaca, tierra mágica in het zuiden van Mexico. Maar zo rond het middaguur werd het toch wel erg heet. Daarom besloot ik hen mee te nemen de stad uit want daar waren ook mooie plekjes en bovendien, misschien nog wel belangrijker, had mijn auto airconditioning.
Eerst reden we naar (Santa María del) Tule, waar naar verluidt de dikste boom ter wereld stond: een gigantische ahuehuete van ruim 2.000 jaar oud. Met een diameter van zeker 11 en een omtrek van ruim 36 meter leek de boom wel een magisch bos! Nadat we deze imponerende verschijning bekeken hadden, reden we door naar mijn favoriete zona arqueológica, het romantische Mitla dat in de tijd van de Zapoteken het religieuze centrum van de streek was. De daartoe gebouwde tempels hadden buitenmuren met ingenieus ingelegde stenen mozaïeken die prachtige geometrische patronen vormden die per muur verschilden.
In Mitla hangt de aanwezigheid van Mexico’s oude beschavingen nog duidelijk in de lucht en mijn ouders waren vanzelfsprekend onder de indruk. Maar eigenlijk was het te heet om echt van de plek te genieten. We stapten dus weer in de auto en reden door richting Mixe-hoogland, waar ik ook nog nooit geweest was. Al gauw leek de bewoonde wereld op te houden en ik besloot advies te vragen aan een man die met twee ezeltjes aan een touw langs de weg liep: “Is hier verderop iets de moeite van het bezoeken waard?” “Jazeker!” antwoordde hij enthousiast, “Hierve el Agua! Er staat een bordje, kan niet missen.” Ik bedankte hem en we reden door tot we inderdaad een paar kilometer verderop een handgeschilderd houten plankje met ‘Hierve el Agua’ en een pijl naar rechts zagen. “Wat is daar dan?”, vroeg mijn moeder maar dat was ik vergeten te vragen.
Al gauw hield het asfalt op en werden de vergezichten over het dunbevolkte, bergachtige landschap onvergetelijk mooi. Mijn vader vroeg of hij ook een stukje mocht rijden. Terwijl hij genoot van het ‘onverhard’ rijden, werd mijn moeder steeds zenuwachtiger van de verlatenheid van het landschap en de onduidelijkheid van de bestemming. Na een kilometer of dertig hobbelen kwamen we bij een paar onafgebouwde vakantiehuisjes en een stalletje waar je frisdrank en andere versnaperingen kon nuttigen. De vrouw die daar met haar drie kinderen werkte was blij met de extra klandizie en trakteerde ons als dank op soep van het huis. Leuk, maar was dit hutje het langverwachte Hierve el Agua?
We hadden de plek inderdaad bereikt, de attractie bleek even verderop te liggen. Een van de weinige andere klanten in het stalletje nam ons mee een heuveltje over tot we een witte, versteende waterval tegen een bergwand aan zagen zitten. Bovenaan had een paar bronnetjes een serie natuurlijke bassins met kalksteenranden gevormd, op een hele hoge en steile helling. Als toerist moesten we één peso per persoon betalen, waarna we de baden konden bezoeken. Sommige daarvan waren klein en ondiep, terwijl je in andere kon zwemmen – met een fenomenaal uitzicht als bonus. Volgens de man stond het zwavelhoudende water lokaal bekend om haar geneeskrachtige werking. Daarnaast had naar beneden druppend water als een enorme stalactiet die waterval van witte kalksteen achtergelaten van bijna 90 meter hoog, fel contrasterend met het groenbruine landschap.
Toen de berghellingen in de verte roze en zelfs al paarsig begonnen te verkleuren, moesten we aanstalten maken terug naar Oaxaca te gaan. Want in het donker rijden over de terracería en vooral over de kronkelige hoofdweg wilden we vermijden. Alledrie waren we onder de indruk van Hierve el Agua en de vriendelijke ontvangst. Dus toen de vrouw van het eetstalletje vroeg of zij en haar kinderen mee mochten rijden, konden we dat natuurlijk niet weigeren. Haar werkdag zat er op en ze moest naar huis, dik een uur lopen verderop. Normaal was dat geen probleem maar een lift vond ze wel fijn. Hoewel mijn auto in Europa geen plek voor vier extra personen gehad zou hebben, paste dat hier wel. Met drie verlegen kinderen op schoot praatte de vrouw op de achterbank honderduit in het Spaans met af en toe een woord Engels of Mixe er tussendoor. Mijn ouders antwoordden in het Spanglish en met handen en voeten en het was erg gezellig. Als dikke vrienden namen we uiteindelijk afscheid en ook mijn moeder was geroerd door haar nieuwe ervaringen.
Later heb ik Mexicaanse vrienden meegenomen naar Hierve el Agua en gezwommen in wat wellicht de mooiste zwemplek ter wereld was met een watertemperatuur van altijd zo’n 24 graden. Maar nog weer later heeft een projectontwikkelaar het gebied rondom de bassins in handen gekregen, de vakantiehuisjes afgebouwd en het gebied afgesloten met een toegangshek en een kassa. Daardoor heeft de lokale bevolking nu geen vrije toegang meer tot haar enige zwemwater. Maar de toegangsweg is verbeterd, er zijn meerdere restaurantjes en winkeltjes gekomen en er kunnen meer mensen genieten van de grote en kleine zwembassins en van het fenomenale uitzicht. Oaxaca is nog altijd magisch en ook Hierve el Agua is de moeite van een bezoek nog steeds meer dan waard. Hoewel duidelijk minder ongerept dan vroeger, zal iedereen die de plek bezoekt ongetwijfeld ook nu nog uitroepen “Híjole, wat is het hier mooi!”
Deze bijdrage is onderdeel van de ‘Vakantiespecial’ 2016
