Voormalig wielrenner Marlon Pérez (48) is op vrijdag 4 oktober vermoord in El Carmen de Viboral, een dorpje op vijftig kilometer van Medellín. Hij kwam om het leven tijdens een vechtpartij, waarbij de dader hem een mes in de nek stak.
Pérez was een succesvol profwielrenner, maar is vooral bekend geworden door zijn vriendschap met Colombiaans wieleridool Rigoberto Urán. Pérez was maar liefst 23 jaar lang actief in de wielrennerij en reed voor ploegen als Selle Italia, Team Tenax en Caisse d’Epargne. Jarenlang woonde hij in Italië, drie keer reed hij de Giro.
Volgens de politiecommandant van El Carmen raakte de ex-wielrenner vrijdag vroeg in de ochtend betrokken bij een ruzie met dodelijke afloop. De dader wist te ontsnappen maar werd door omstanders herkend onder zijn alias Barbas (de Baard), dezelfde persoon met wie Pérez vanaf ‘s middags in een café had zitten praten, ongetwijfeld onder het genot van de nodige hoeveelheid alcoholische drank.
Via zijn sociale kanalen reageerde Rigoberto Urán onmiddellijk op de dood van zijn oude wielermakker. ‘We hebben net een goede vriend verloren want Marlon Pérez was een parcero van me, iemand die me veel heeft geholpen om in Europa te kunnen wielrennen. Veel sterkte aan de familie in deze moeilijke tijd. Voor het Colombiaanse wielrennen is het iets complexs, erg moeilijk, een situatie die je erg aan het denken zet…’
Rigoberto Urán was afkomstig uit Urrao, een klein stadje op het platteland van Antioquia, en wist veel tegenslag te overwinnen voordat hij als professioneel wielrenner zijn successen begon te vieren. Omdat zijn vader werd vermoord door paramilitairen, moest Rigoberto al jong als lootjesverkoper aan de slag, om de kost te verdienen voor het gezin.
Op zestienjarige leeftijd kreeg hij een wielercontract en op achttienjarige leeftijd vertrok hij naar Italië, om het daar te maken in het professionele wielrennen. Marlon Pérez fietste al in Italië, kende het leven en koersen in Europa en nam Rigoberto onder zijn hoede. Ze woonden samen bij een gastgezin in Brescia en leefden samen hun ‘Europese droom’.
Marlon Pérez was een gewaardeerde knecht in verschillende ploegen, maar het was tenslotte zijn oude maatje Rigoberto die hem voorbijstreefde, naar een grote ploeg kon en de belangrijke wedstrijden reed.
De jonge jaren van Marlon Pérez waren vergelijkbaar met die van Urán. Hij werd geboren in Támesis, een dorpje in het zuidwesten van Antioquia. Toen hij nog maar negen jaar oud was, begon hij met de verkoop van kleding en tweedehands ‘rommel’. Op 14-jarige leeftijd vertelde hij zijn moeder dat hij naar Medellín ging om z’n geluk te beproeven in het wielrennen. Hij was succesvol als jonge baanrenner, stapte over naar de weg en kreeg uiteindelijk een contract bij de Selle Italia-ploeg.
In 2010 werd het contract bij zijn laatste Europese ploeg niet meer werd verlengd. Omdat hij ook geen aanbieding kreeg van andere interessante ploegen, keerde hij terug naar Colombia, waar hij ging rijden voor het semiprofessionele GW-Shimano. Vanaf die tijd reed hij zijn wedstrijden voornamelijk in Colombia, waar hij etappes won in de Vuelta a Colombia en de Clásico RCN.
In 2012 testte hij tijdens de Vuelta a Costa Rica positief op endurobol en sibutramine, de eerste een potentieel kankerverwekkende stof die de spiermassa en de weerstand tegen inspanning verhoogt, en de tweede een medicijn om af te vallen. Hij werd geschorst door de Internationale Wielerunie en maakte een einde aan zijn loopbaan.
Maar in 2015 keerde hij toch weer terug in het wielrennen omdat hij naar eigen zeggen “niet wilde stoppen met fietsen via de achterdeur”. Nog twee jaar reed hij voor een kleine Colombiaanse ploeg, voordat hij uiteindelijk in 2017, op 41-jarige leeftijd, definitief stopte met wielrennen.
Marlon Pérez is niet de eerste en ook niet de enige Colombiaanse topsporter die op een gewelddadige manier aan zijn einde komt. Denk aan Andrés Escobar, denk aan Albeiro El Palomo Usuriaga, denk aan Omar El Torito Cañas. In mijn recent verschenen boek In de schaduw van het Peloton zijn verschillende verhalen te lezen over de teloorgang van profwielrenners als ze met pensioen gaan.
Lees ook ons interview met Nico Verbeek over zijn boek over Colombiaans wielrennen