Ondanks trucjes, toch een feest
Het contrast kon niet groter. Terwijl Utrecht bedolven lag onder een vredig pak sneeuw, was er één plek in de stad waar de temperatuur tot zomerse hoogte steeg. De Spaanse mestizoband Che Sudaka deed op 16 januari 2013 het Utrechtse Tivoli De Helling aan en liet opnieuw zien over een gewiekste live-formule te beschikken. Dat ze hiermee succes heeft, blijkt telkens weer uit de reactie van het publiek. Helaas is het voor de trouwe fan een weinig vernieuwend concept.
De verwachtingen waren vooraf hoog gespannen. Elke keer als deze band – elf jaar geleden opgericht door drie Argentijnen, twee Colombianen en een Catalaan – het podium betreedt, gebeurt er iets. De opzwepende muziek, de verschillende ritmes en het doldwaze enthousiasme van vooral de twee zangers weten de energie goed over te brengen op het publiek, waardoor er altijd een groot feest ontstaat. De bandleden, die als illegale immigranten naar Barcelona kwamen – een thema dat vaak terugkomt in de liedteksten –, begonnen ooit als straatmuzikant om in hun levensonderhoud te voorzien, maar kregen al snel succes met hun mix van punk, ska, reggae en cumbia. De rauwe periode als straatmuzikant is dan ook goed terug te horen op hun eerste drie cd’s. Met de komst van het succes is ook de muzikale richting wat veranderd: op de laatste twee albums is de invloed van de swingende, maar iets ingetogenere cumbia sterk toegenomen en is de rol van de accordeon groter geworden. Muzikaal gezien zeker een vooruitgang, maar tijdens een concert geeft dit toch een wat andere dynamiek dan wat we van Che Sudaka gewend waren.
Trucje
De toegenomen professionaliteit van de band is op het podium duidelijk te zien. De gebruikte samples van percussie en baslijnen voegen veel toe aan de muziek, maar wekken soms ook de indruk dat de band niet eens live speelt. De ritmesectie is desondanks strak en zorgvuldig, maar zorgt er ook voor dat het allemaal wat statisch blijft. De drummer herhaalt constant hetzelfde trucje door tussen de nummers het publiek op te zwepen met zijn bassdrum op elke tel van de maat. En na elke vijf minuten vragen de zangers tot op het irritante af of het publiek het naar de zin heeft en of we klaar zijn voor het volgende nummer. Ook het op de grond krijgen van het publiek tijdens muzikale intermezzo’s om daarna het tempo weer omhoog te schroeven, is inmiddels een standaard ingrediënt van elk willekeurig mestizo concert geworden.
Gelukkig speelt de band ook veel van het oudere repertoire, waardoor er nog genoeg te dansen en te springen valt. Bekendere nummers worden vlekkeloos uitgevoerd en de rustigere nummers als ‘Amores Trencillo’, ‘Mirando El Mundo Al Revés’, ‘Silence Raval’ en ‘Alma Rebelde’ worden in een geslaagd nieuw jasje gestoken. Che Sudaka blijft een band met een enorm talent voor amusement en blijkt een geoliede machine te zijn. Waar het rondom andere mestizo bands voorlopig stil blijft, dendert Che Sudaka vrolijk door. Vorig jaar bracht de band nog een jubileum-cd uit ter ere van het tienjarig bestaan. Hiermee behoort ze overduidelijk tot de top van het genre. Ondanks de langzaam ingeslepen trucjes en statigheid, blijft het elke keer weer een feest om deze band live te zien spelen.
