“Voordat jullie de film gaan bekijken, wil ik even zeggen dat hij gemaakt is in een afgelegen deel van Mexico-Stad”, aldus Enrique Rivero, regisseur van Mai Morire. Deze mededeling is nuttig, want de film lijkt gesitueerd in een ruraal landschap. We zien echter het waterrijke gebied Xochimilco, “maar niet het toeristische gedeelte”, benadrukt de regisseur.
Het verhaal van Mai Morire is eenvoudig: hoofdpersoon Chayo keert terug naar haar geboortestreek om voor haar stervende moeder te zorgen. Hier wonen ook haar man en kinderen, die ze achterliet om in de stad te gaan werken. Rivero baseerde zijn script op conversaties met een oude vrouw uit Xochimilco. Het resultaat is een indrukwekkende film over de dood, het hiernamaals en de positie hiervan in de Mexicaanse samenleving.
Rivero werkt daarbij met minimale middelen: er wordt weinig gesproken en emoties worden nauwelijks getoond. Toch is de film niet traag en verre van afstandelijk. Prachtige landschapsbeelden en intieme close-ups wisselen elkaar af. Het acteerwerk van de niet-professionele acteurs is uitstekend. Er is veel aandacht voor de speciale blik van de vrouw, iets waar de regisseur door gefascineerd is. “Vrouwen hebben een andere perceptie, die puurder en subtieler is. Dromen zijn voor hen vaak net zo belangrijk als de realiteit.”
Mai Morire is zowel een intiem familieportret als een ode aan het landschap van Xochimilco. Ondanks de zware thema’s vervalt Rivero daarbij niet in overmatige dramatiek. Hij licht toe: “Hoewel dromen en symboliek een belangrijke rol spelen, probeer ik het realistisch te houden. Ik hou niet van melodramatische films. Ik wil geen zwart-wit, of sepia; geen shots die langzaam vervagen tot wit.” Dit gebrek aan artificieel drama maakt de film des te geslaagder, zowel visueel als inhoudelijk.
Mai Morire | Enrique Rivero | Mexico | 2012 | 84 minuten | Spaans gesproken | Engels ondertiteld
Mai Morire is nog tot 2 februari te zien op het Internationaal Film Festival Rotterdam.
