Dit debuut van Pablo Giorgelli zet een interessante ontmoeting neer tussen een vrachtwagenchauffeur van middelbare leeftijd en een moeder die hem heeft ingehuurd om haar van Paraguay naar Buenos Aires te brengen. Het duurt even voordat de film opwarmt, maar langzamerhand merk je als kijker dat de reis van 1500 kilometer, waarin maar weinig woorden worden gezegd, op geen enkel moment stil is.
Ruben haalt ergens in Paraguay eerst een lading hout op dat bestemd is voor Buenos Aires, en daarna Jacinta, een Paraguayaanse Guarani-vrouw die op zoek is naar werk in de grote stad, met haar vijf maanden oude baby. Hoewel Ruben er mee instemt hen een lift te geven, verraadt zijn gezicht dat hij niet op een baby als passagier had gerekend.
De eenzaamheid op de weg van vele jaren heeft zijn sporen nagelaten en van Ruben een wat kille en onsympathieke man gemaakt, die alleen voor het noodzakelijke zijn mond opendoet. Zo kijkt hij slechts toe hoe Jacinta met veel moeite de vrachtwagen inklimt en laat hij haar bij de grensovergang uren wachten. Hij staat zelfs een keer op het punt een busticket voor Jacinta en Anahi te kopen, ware het niet dat de dagelijkse bus net is vertrokken.
Door het knappe acteerwerk voel je de ongemakkelijkheid waarmee Ruben en Jacinta elkaar in het begin van de film benaderen. Stiltes worden begeleid door het gebrom van de vrachtwagen. Wanneer Ruben de motor uitzet, worden deze stiltes pas echt pijnlijk. Via scènes die zich voornamelijk in de cabine van de vrachtwagen afspelen – de film heeft de prijs voor beste camerawerk gewonnen op het filmfestival in Cannes 2011 – groeien de twee langzaam naar elkaar toe, zonder echt hun schroom van zich af te gooien. Het zijn vooral de kleine blikken en de lichaamstaal die spreken.
Hoewel de ongemakkelijkheid aanwezig blijft, wordt die gedurende de reis minder. Baby Anahi speelt hierin een cruciale rol. Jacinta benadrukt tot twee keer toe dat Anahi geen vader heeft en Ruben heeft zijn eigen zoon al acht jaar niet meer gezien. Schijnbaar brengt Anahi herinneringen aan Ruben’s zoon naar boven, en haar schattige oogjes doen hem langzaam smelten. Dit ontgaat ook Jacinta niet. Ruben verandert dan ook van een hork in een man voor wie je empathie begint te voelen.
Gaandeweg raken de twee aan elkaar gewend. Wanneer andere reizigers het trio onderweg als een reizende familie zien, is Ruben eerst wat geïrriteerd, maar begint dan toch wat voor dit idee te voelen. De vaker verschijnende stralende glimlach van Jacinta geeft aan dat ook zij hier wel wat in ziet. Er komt zelfs een vleugje jaloezie voorbij, wanneer Jacinta een landgenoot tegenkomt.
Het natuurlijke en subtiele camerawerk benadrukt hun groeiende relatie door beide personen samen in het beeld te plaatsen na de aanvankelijke aparte beelden. Hierdoor worden ze letterlijk als stel bij elkaar gebracht. Het blijft echter in het midden of dit ook gaat gebeuren. Zodra Jacinta op de plaats van bestemming is aangekomen, wordt de breekbaarheid in het karakter van Ruben zichtbaar. Met pijn en moeite weet hij Jacinta uit te nodigen voor een volgende trip. Hierin lijkt ze wel geïnteresseerd.
Las Acacias draait tijdens World Cinema Amsterdam in Rialto en is te zien op 16 augustus om 19.30 en 17 augustus om 17.30.
Las acacias | Pablo Giorgelli | Argentinië, Spanje | 2010 | 85’ | Spaans gesproken, Engels ondertiteld
