Bij het zien van La Yuma zou je op het eerste gezicht zeggen dat het geen goede film is. Een redelijk standaard script, onervaren acteurs en hier en daar dialogen die wat onnatuurlijk aandoen. Als je echter in ogenschouw neemt dat dit de eerste speelfilm is in twintig jaar die in Nicaragua gemaakt is, dan doet dat er allemaal toch wat minder toe. In een land waar vrijwel geen filmtraditie bestaat, heeft Florence Jaugey een film gemaakt die de aandacht vasthoudt, aan het lachen maakt en soms ontroert. Dat is op zich een hele prestatie.
Yuma woont in een sloppenwijk met haar moeder, stiefvader, een jonger zusje en twee jongere broertjes. Haar grote passie is boksen, een activiteit waarmee ze kan ontsnappen – al is het maar voor even – uit alle problemen in haar leven. Dan wordt ze verliefd op Ernesto, een student journalistiek. Als haar ex-vriend hier lucht van krijgt beginnen de problemen. Intussen bereidt Yuma zich voor op haar eerste grote gevecht.
Het viel Florence Jaugey op dat de verschillende klassen in Nicaragua volledig langs elkaar heen leven. Daarom besloot ze in haar film een meisje uit de arme klasse het pad te laten kruisen met een jongen uit de middenklasse, iets wat normaal nooit gebeurt. Zo is La Yuma een film met een maatschappelijk thema. Wat overheerst is echter een aandoenlijk verhaal met een sympathieke hoofdfiguur, gespeeld door Alma Blanco. In het dagelijks leven danseres, zet zij, zonder enige acteerervaring en na slechts drie weken bokstraining te hebben gehad, een fantastische prestatie neer.
La Yuma draait op het LAFF en is nog te zien op 11 mei en 12 mei.
La Yuma, Florence Jaugey, Nicaragua (2009), 90 min.
