Roman van Marcela Serrano over hoe vrouwen het leven het hoofd bieden
In de roman Tien Vrouwen, geschreven door de Chileense schrijfster Marcela Serrano, krijgt de lezer een kijkje in de wereld van de vrouw. Dit gebeurt in de praktijk van psychologe Natasha, die negen van haar patiënten bij elkaar brengt in een speciale ontmoeting. De bedoeling is dat alle vrouwen hun persoonlijke verhalen vertellen, hun zorgen, uitdagingen, levensvisies en dromen om zo steun bij elkaar kunnen vinden. Ook wordt het verhaal van Natasha, de tiende vrouw, verteld.
Het zijn vrouwen met totaal verschillende achtergronden: Ana Rosa is zwaar christelijk, Mané een schoonheidskoningin, Simona is feministe. Juana’s dochter wil niet meer leven, Luisa’s man verdween voorgoed tijdens de dictatuur in Chili. Allemaal worstelen ze ergens mee. Francisca bijvoorbeeld, zij veracht haar moeder. In haar verhaal legt ze tot in de details uit hoe de band met haar moeder en haar opvoeding zijn geweest. Een moeder die afgebeeld wordt als een egocentrische vrouw zonder compassie. Later blijkt haar moeder een psychiatrische ziekte te hebben. Echter, zal ze nooit behandeld worden. De hele ontwikkeling van de geestelijke aftakeling van haar moeder komt uitgebreid aan bod, net als de wanhoop en angsten van de familie. De moeder belandt uiteindelijk op straat en kiest ervoor om als zwerver door het leven te gaan. Een vrouw die midden op straat haar broek naar beneden doet en gaat plassen, ongeacht wie toekijken. Een vrouw die totaal apathisch en onbereikbaar is geworden. Simona probeert met man en macht in het reine te komen met haar verleden en de schaduw die de ziekte van haar moeder over haar leven werpt.
Japan, Turkije, Malawi
Mané voert een hele andere strijd, namelijk de acceptatie van het ouder worden. Tot in de details beschrijft ze hoe het voelt om oud te worden. De pijn, de oneindige vermoeidheid, de samenleving die haar de rug toekeert. De eenzaamheid is allesoverheersend. Ze kreeg nooit kinderen, werd vroeg weduwe en staat er alleen voor. Van al de nodige stappen die ze in haar leven moet nemen maakt ze een project. Opstaan bijvoorbeeld. Ze heeft een doel nodig om vooruit te komen. Ze stelt hoge eisen aan zichzelf om het vol te houden, want als ze opgeeft, voelt ze dat haar lichaam het zal opgeven én in een eeuwige slaap zal terechtkomen. Maar ouder worden is niet alleen ellende. Ook ze ziet de voordelen, zoals niet meer aan verwachtingen hoeven te voldoen. Zo waardig mogelijk probeert ze om te gaan met haar leeftijd.
En zo voert iedere vrouw een innerlijke strijd. Het zijn stuk voor stuk vrouwen die in Chili wonen, maar hun verhalen kunnen net zo goed de verhalen zijn van vrouwen uit Nederland, Japan, Turkije of Malawi. Het zijn universele verhalen over het leven zelf. Verhalen over ontrouw, verlies, liefde die voorbij is, leegte, seksualiteit, de band met de ouders, de band met kinderen en het huwelijk. Het zijn verhalen over angst en zorgen, maar ook over kracht en een manier vinden om vooruit te komen en met een opgeheven hoofd het beste maken van de situatie. Het is een boek dat je aan het denken zet, over hoe je zelf met het leven worstelt en het hoofd biedt.
Bloot leggen
Marcela Serrano is een van de best verkopende schrijfsters in Zuid-Amerika. Voor haar eerste roman Nosotras que nos queremos tanto (Wij die zoveel van onszelf houden) kreeg ze de Sor Juana Inés de la Cruz-prijs, een onderscheiding voor de beste Zuid-Amerikaanse roman geschreven door een vrouw. In Tien Vrouwen weet Serrano de essentie van de karakters van ieder uitzonderlijke vrouw bloot te leggen. Je wordt meegevoerd in hun wereld. Ieder hoofdstuk behandelt het verhaal van een nieuwe vrouw. Echter, soms wil je niet dat er een volgende hoofdstuk komt, maar dat ieder hoofdstuk een boek op zichzelf wordt, met een afgerond einde.
Marcela Serrano, Tien Vrouwen, Uitgeverij Atlas Contact, 2011, ISBN 9789020412925, 350 pag., € 21,60, Vertaling: Harriët Peteri en Jacqueline Visscher
Recensie is geplaatst op 01-06-2017
