Recensies boeken
Er is nog tijd. Herinneringen van een zoon aan Gabriel García Márquez
In Er is nog tijd. Herinneringen van een zoon aan Gabriel García Márquez schrijft Rodrigo García (1959) over het overlijden van zijn beroemde vader (1927-2014) en moeder Mercedes Barcha (1932-2020). Zijn pa is natuurlijk icoon van het magisch realisme, winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur (1982) en auteur van klassiekers als Honderd jaar eenzaamheid, Liefde in tijden van cholera en Kroniek van een aangekondigde dood.
Messi en Suárez. De gelekte gesprekken
Voetbal. Dat zijn toch twee keer elf miljonairs die achter een bal aan hollen? Verwende vedetten met kapsones? Misschien, maar de Nederlands-Uruguayaanse schrijfster Carolina Trujillo (1970) maakt mensen van vlees en bloed van hen in het boekje Messi en Suárez. De gelekte gesprekken.
The Jamaica Reader. History, Culture, Politics
“Voor het eerst in de geschiedenis… zullen we burgers van Jamaica zijn en geen burgers van het Verenigd Koninkrijk en kolonies zoals nu het geval is… Het motto van ons land is: OUT OF MANY, ONE PEOPLE”. Vol hoop richtte de regering van Jamaica zich bij de onafhankelijkheid in 1962 tot de bevolking, maar zo mooi werd het niet. In 2008 uitte de dichter en schrijver Kei Miller zijn verbazing over zijn “eigen liefde voor een plaats, een land dat af en toe vol is van onverdedigbare haat. En toch, groeit er uit dit alles iets bijzonders – deze mix van paradijselijke schoonheid en armoede, van passie en politiek”. Beide citaten komen uit de in 2021 verschenen The Jamaica Reader. History, Culture, Politics.
A High Wind in Jamaica
Rond de eeuwwisseling verschenen allerlei lijstjes. Op de lijst met de honderd beste Engelstalige romans van de twintigste eeuw staat op plaats 71 A high wind in Jamaica van de Britse schrijver Richard Hughes. Onze special over Jamaica is een mooie aanleiding om het boek te lezen en te beoordelen of deze notering terecht is.
De nichtjes
In De nichtjes van de Argentijnse schrijfster Aurora Venturini (1922 – 2015) wordt de lezer warm onthaald in de nogal misdeelde familie van Yuna, in de voorstad van Buenos Aires, La Plata. Terwijl de twaalfjarige Yuna zichzelf een fout noemt – ze heeft onder andere een spraakgebrek – is haar oudere zus Betina “nog debieler”. Haar vader heeft de familie al langer geleden in de steek gelaten, waarschijnlijk om aan deze halvegaren te ontkomen. Niet mijn woorden overigens. Haar twee nichten, Carina en Petra, komen er niet veel beter vanaf. De een is met zes tenen aan elke voet geboren, de ander is een lilliputter. Yuna walgt van haar familie waarin niemand normaal is, mentaal noch fysiek.
Elena weet
De Argentijnse Claudia Piñeiro heeft inmiddels negen romans op haar naam staan en schrijft daarnaast ook toneelstukken en filmscripts. De roman Elena weet verscheen al in 2007 en is eerder in Nederland uitgebracht onder de titel Het kwaad van Elena. Dit voorjaar bereikte de Engelse vertaling van Elena weet, in het Spaans Elena sabe, de shortlist van de International Booker Prize 2022, meer dan voldoende reden om dit boek opnieuw onder de aandacht van de Nederlandse lezers te brengen.
Omwegen. Naar het einde van de wereld
Het boek Omwegen. Naar het einde van de wereld van Karin-Marijke Vis (1968) en Coen Wubbels (1969) gaat over reizen van een andere orde. Letterlijk jarenlang trekken ze Zuid-Amerika rond met hun twintig jaar oude Toyota Landcruiser. Het is de overtreffende trap van reizen, zonder veel planning, met een ongekende vrijheid van niet weten waar en hoe lang ze ergens zijn en wie ze tegen zullen komen.
Vergeten reis
De verhalenbundel Vergeten reis van Argentijnse Silvina Ocampo (1903 – 1993) is voor het eerst vertaald naar het Nederlands. Het boek verscheen in 1937 en is Ocampo’s literaire debuut. Door critici wordt het vaak gezien als een zeer belangrijk onderdeel van haar werk, waar de manier van schrijven die karakteristiek is voor haar oeuvre al goed in te zien is. Met beeldspraak, magisch realisme en een harde ondertoon vertelt Ocampo in 28 korte verhaaltjes over de gedachtewereld van jonge meisjes die opgroeien tot vrouwen.
Broodkruim
In Broodkruim (originele titel Migas de pan, 2013) koppelt Azriel Bibliowicz (1949) de Colombiaanse ontvoeringsproblematiek in een unieke combinatie aan de Holocaust. De schrijver met deze toepasselijke en mooie achternaam heeft zelf een joods-Poolse achtergrond. Zijn grootouders van moederskant emigreerden naar Colombia in de jaren twintig van de vorige eeuw. In zijn roman staat de joodse familie centraal van Josué, Leah en hun volwassen zoon Samuel, die als patholoog in New York werkt. Hun leven staat op zijn kop, wanneer Josué ontvoerd wordt. Samuel laat alles uit zijn handen vallen en reist af naar Colombia om zijn vader vrij te krijgen.
De verrader. Undercover bij het meedogenloze Cali-drugskartel
Er zijn nogal wat DEA-agenten, informanten en undercover-agenten die in de frontlijn van de war on drugs hebben gestaan en daarover een boek hebben geschreven of hebben laten schrijven. Het is een interessant en spannend onderwerp en dergelijke verhalen kunnen meestal rekenen op flink wat aandacht en goede verkoopcijfers.
Nicht zijn is voor echte kerels
De homoseksuele Alejandro is de hoofdpersoon van het boek Nicht zijn is voor echte kerels van de Colombiaan Mario Palacio Jímenez. Palacio beschrijft zijn eigen persoonlijke strijd in romanvorm, met gefingeerde namen en aangevuld met zijn fantasie. In Alejandro’s woorden: “ik, met mijn hormonen in een andere afdeling”.
Colombia Es Pasión
In Colombia Es Pasión. The Generation of Racing Cyclists Who Changed Their Nation and the Tour de France schrijft Matt Rendell uitgebreid over het Colombiaanse wielrennen, met een focus op de huidige succesvolle generatie renners. Al in tweede helft van de vorige eeuw maakten renners als Lucho Herrera en Fabio Parra furore. Van oudsher ligt de kracht van de Colombianen in de bergen. Logisch natuurlijk, aangezien de meeste renners uit de Andes komen, zo’n 2000-2600 meter boven zeeniveau.
Mijn begraven boek
Vroeg of laat besef je je dat je ouders niet het eeuwige leven hebben. Zonder hen ben je niet langer iemands kind. In het non-fictiewerk Mijn begraven boek beschrijft de Argentijnse schrijver en journalist Mauro Libertella (1983) het overlijden van zijn vader en de periode die daaraan voorafgaat.
De Stenen Goden
Schipper Cor van Oostenbrugge vaart met zijn lange boomkorkotter op de deining van de zee, tot hij een vreemd voorwerp opvist. Het bleek om een authentiek beeldje uit Paaseiland te gaan. Hoe is het in Zeeland terechtgekomen, is de grote vraag?
Het derde land
Haar debuut Nacht in Caracas was een groot succes. Nu heeft Karina Sainz Borgo, geboren in Venezuela en sinds 2006 woonachtig in Spanje, opnieuw een geweldige roman geschreven. Het derde land schetst de Latijns-Amerikaanse samenleving in al haar facetten, gruwelijk en tegelijk veerkrachtig en liefdevol, in prachtig proza.
Mijn documenten
“Mijn vader was een computer, mijn moeder een schrijfmachine. Ik was een leeg schrift en nu ben ik een boek.” Dit is een typerende zin uit Mijn documenten van de Chileense schrijver Alejandro Zambra (1975). In het verhaal heeft de vader van de verteller een kantoorbaan met elektrische typmachine, de moeder is creatief en houdt van zingen.
De christus van Elqui
Er is een gezegde: ‘Klein dorp, grote hel’. Dat geldt zeker voor de gemeenschap in de roman De christus van Elqui van de Chileense schrijver Hernan Rivera Letelier (1950). Onderling geroddel en sociale controle houden – samen met de feodale machtsverhoudingen tussen bazen en arme mijnwerkers – de sociale verhoudingen in hun oneerlijke, ijzeren greep.
Ons deel van de nacht
Juan Peterson en zijn zoon Gaspar maken een lange reis vanaf Buenos Aires richting de welbekende Iguazú watervallen, aan de grens met Brazilië en Paraguay. Wat ogenschijnlijk een normale reis lijkt, weliswaar met een ietwat norse, strenge vader aan het stuur, krijgt een duistere wending. Ons deel van de nacht is de vierde roman van de Argentijnse schrijfster Mariana Enríquez, waarin het obscure en onverklaarbare zich vermengen met de dagelijkse realiteit van de militaire dictatuur (1976 – 1983).
Torent een man hoog met zijn poëzie
Wat is poëzie? In het geval van de Surinaamse dichter Michaël Slory (1935-2018) is dat absolute taal. Daarmee bedoel ik dat de verhouding van kunstenaar tot zijn creatie volstrekt logisch is en schoonheid heeft, ook al vat je het niet per se meteen. ‘Ik vul mezelf in’, aldus Slory in de bloemlezing Torent een man hoog met zijn poëzie.
De weg van de boog
Tetsuya, de beste boogschutter van Japan, wordt verrast door onverwacht bezoek. Een bekende, uit een ver verleden, wil hem zijn techniek van het boogschieten tonen. Tetsuya heeft al jaren niet meer met een boog geschoten, maar stemt toch in. De roman De weg van de boog van de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho (1947, Rio de Janeiro) is een vertelling over de wijsheden van de kunst van het boogschieten.
Politiek & Maatschappij
Kunst & Cultuur
Vrije tijd & Toerisme
Economie & Ondernemen
Milieu en Natuur
Onderzoek & Wetenschap
Blijf op de hoogte
Adverteren op onze website?
Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.
Ontvang onze nieuwsbrief
Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.
Volg ons op social media
Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.