Latijns-Amerikaanse dictaturen en de oorlog in Oekraïne
De Russische invasie van Oekraïne voltrekt zich duizenden kilometers verwijderd van Latijns-Amerika. Toch volgen regeringsleiders in de regio de ontwikkelingen in Oost-Europa met grote belangstelling, met name zij die afhankelijk zijn van Russische steun of van oudsher de schuld voor alles bij de Verenigde Staten leggen.
Tegelijkertijd is voor de Russische president Poetin buitenlandse steun voor zijn beleid belangrijk, ook vanuit Latijns-Amerika, om aan te tonen dat hij niet zo geïsoleerd staat als ‘het westen’ wil doen geloven na de invasie van Oekraïne in de vroege uren van donderdag 24 februari.
Toch is nog niet duidelijk of bijvoorbeeld president Nicolás Maduro, wijd en zijd bekend vanwege zijn dictatoriale wanbeleid in de ooit zo rijke oliestaat Venezuela, de zelfstandigheid van de ‘volksrepublieken Loehansk en Donjetsk’ in het oosten van Oekraïne zal erkennen. Twee dagen voor de Russische invasie beloofde Maduro “zijn volledige steun” aan Rusland, nadat dat land aangekondigd had de zelfstandigheid van de opstandige regio’s Loehansk en Donjetsk te erkennen. “Venezuela staat achter Poetin, achter Rusland en achter dapperheid en rechtvaardigheid in de wereld”, twitterde Maduro.
Venezuela is bovendien een van de weinige landen, met onder meer Nicaragua, die de onafhankelijkheid van Abchazië en Zuid-Ossetië erkennen. Deze gebieden verklaarden zichzelf onafhankelijk van Georgië na een Russische inval daar in 2008.
Hysterische propaganda
Hoewel de Cubaanse liefde voor Rusland niet meer zo sterk is als ten tijde van de Sovjet-Unie, wil het Caribische eiland absoluut niet de schijn wekken aan dezelfde kant te staan als de VS. Kort voor de Russische ‘speciale militaire operatie’ schoof de Cubaanse minister van Buitenlandse Zaken Bruno Rodríguez, de schuld voor de ontstane spanningen nog volledig in de schoenen van de noorderbuur. Op Twitter verwees hij naar “de hysterische propaganda en communicatie ontketend door de regering van de VS tegen Rusland.”
De spreekbuis van de Cubaanse Communistische Partij, Granma, veroordeelde daags voor de Russische invasie de agressieve Amerikaanse strategie de NAVO-grenzen uit te breiden tot de Russische grenzen, die niet alleen een bedreiging voor de nationale veiligheid van Rusland zou zijn maar ook voor de wereldvrede. Desondanks riep de krant de internationale leiders op de vrede de bewaren maar, zoals twee dagen later bleek, tevergeefs.
Nicaragua tenslotte, onder het beheer van de Sandinisten steeds verder afglijdend in armoede, repressie en chaos, ontving op 24 februari Vyacheslav Volodin, voorzitter van de Doema, de Russische Tweede Kamer. Zijn oproep aan Nicaraguaanse parlementariërs om ‘schouder aan schouder’ te strijden met de Russen leverde hem een daverend applaus op. President Ortega had eerder al aangekondigd achter de Russische erkenning van de twee ‘volksrepublieken’ te staan.
Het bovenstaande toont aan dat sommige landen geen alternatief hebben voor steun van de Russen, die alle internationale afspraken over soevereiniteit van andere landen aan hun laarzen lappen. Het toont ook de wanhoop van de Russen aan dat ze zich voor het gevoel een wereldmacht te zijn, moeten verlagen tot solidariteit van internationale paria’s als Venezuela, Cuba en Nicaragua, naast Syrië en China.
