De eerste Ecuadoraanse gouden Olympische medaille in het wielrennen ooit leidt tot heftige discussies in het kleine Andesland. Na de overwinning van Richard Carapaz in de Olympische wegwedstrijd in Tokyo in het weekend van 24 juli was het hele land trots op de ‘locomotief uit Carchi’. Carapaz zelf was echter minder te spreken over de ontvangen steun in aanloop naar de Spelen.
Carapaz staat bekend als nogal direct, en na het winnen van de gouden Olympische medaille haalde hij dan ook meteen uit naar het gebrek aan overheidssteun voor Ecuadoraanse sporters.
“Ik heb nooit enige officiële ondersteuning mogen ontvangen”, zei de 28-jarige in Tokyo tegen de Spaanse website okdiario. “Iedereen wil nu deze overwinning meevieren, maar de medaille komt uitsluitend aan mijzelf toe en aan de weinigen die mij echt geholpen hebben.”
Deze directheid heeft hem niet alleen vrienden opgeleverd. In 2017 werd hij zelfs tijdelijk verbannen uit de nationale ploeg. De internationale prestaties van Carapaz en zijn landgenoten Jhonatan Narváez en Jonathan Caicedo snoerden echter de vele critici keer op keer de mond.
Begin vorig jaar, tijdens de voorbereidingen op ‘Tokyo 2020’ klaagde hij al over het Ecuadoraanse sportbeleid: “Men weet niks; niet of er geld is, niet of we mee kunnen doen, niks. Ze beschouwen het niet als een belangrijk evenement.” En bij meerdere gelegenheden liet hij blijken zich te schamen voor de Ecuadoraanse Wielrenfederatie.
De in Japan aanwezige minister van Sport, de pas aangetreden Sebastián Palacios, leek het met Carapaz eens te zijn. In een reactie op diens kritiek verklaarde de voormalig veldrijder dat de zaken dienen te veranderen. In het verleden “kreeg Carapaz misschien geen hulp, maar vandaag de dag zijn we bij het ministerie zijn grootste steun”.
Na indruk gemaakt te hebben in de Rondes van Frankrijk, Italië en Spanje in dienst van het Britse Ineos Grenadiers, en zeker na de tweede gouden Olympische medaille van het land ooit, weegt de mening van Carapaz zwaar. Ook zijn kritische mening over gebrek aan begeleiding.
Dankzij hun Britse en Ierse contacten bij Ineos konden Carapaz en Narváez af en toe gebruik maken van de diensten van masseurs en anderen, want deze ondersteuning ontbrak in het Ecuadoraanse kamp. Hoewel meedoen volgens de Olympische gedachte belangrijker is dan winnen, houdt minister Palacios zich hopelijk aan zijn woord, zodat Ecuadoraanse sporters zich in de toekomst meer kunnen focussen op meedoen en begeleiders zich met de randvoorwaarden bezig houden.
