Het Colombiaanse Congres keert vandaag terug van het zomerreces te midden van een van de ergste regeringscrises van de eeuw en minder dan een jaar voor de verkiezingen.
De steeds autoritairder wordende president Iván Duque en de media die loyaal zijn aan de regering, proberen er vertrouwen in te hebben dat zijn coalitie standhoudt tot na de verkiezingen in maart volgend jaar. Dit is echter allesbehalve zeker, vooral vanwege de verwoestende gevolgen van de coronapandemie.
Volgens de krant El Tiempo heeft de president de steun van de coalitie om zijn prioriteitswet, een belastinghervorming, door het Congres te duwen. Historisch gezien is de enige manier om in een verkiezingsjaar een begrotingswet door het Congres te krijgen, door voldoende fondsen te verwerven waarmee parlementariërs hun herverkiezingscampagne kunnen financieren.
Duque heeft het Congres misschien kunnen behagen, maar krijgt te maken met ongekende tegenstand van vakbonden, etnische minderheden en jongerenorganisaties die een economisch herstelplan eisen. Deze groepen hebben hernieuwde protesten georganiseerd nadat ze in mei met succes het oorspronkelijke voorstel voor belastinghervorming van de president hadden verworpen.
Als het Congres de goedkeuring van de belastinghervorming er snel doorheen kan jagen, is de kans groot dat dit de sociale onrust zal vergroten en de kansen van parlementariërs in maart volgend jaar negatief zal beïnvloeden. Alsof het goedkeuren van een belastinghervorming in een verkiezingsjaar nog niet lastig genoeg was, wil de regering ook dat het Congres een politiehervorming goedkeurt en een wetsvoorstel tegen vandalisme dat ook op brede afkeuring kan rekenen.
Duque is naar verluidt ook van plan om het royaltysysteem van het land te hervormen, waardoor er meer inkomsten uit olie en mijnbouw in Bogotá zouden blijven, maar de inkomsten voor gemeenten die door deze industrieën worden getroffen, zouden verminderen. Afgezien van deze wettelijke hindernissen, kan het Hooggerechtshof op elk moment uitspraak doen over de brute repressie door de regering van protesten en de verkiezingsfraude die door de extreemrechtse partij van de president zou zijn gepleegd.
Duque’s pogingen om protesten met geweld te onderdrukken en de vervolging van zijn bondgenoten te voorkomen, hebben de reputatie van Colombia in het buitenland vernietigd en het land op de rand van een constitutionele crisis gebracht.
Na het begin van de verkiezingscampagne in september zullen de coalitiepartners van Duque in het Congres waarschijnlijk hun steun aan de regering heroverwegen en zich richten op het lokken van kiezers.
Als er maar één coalitiepartij afvalt, zou Duque op zijn best een kreupele president worden. Hoeveel van de Colombiaanse democratie er nog over zal zijn wanneer een nieuw congres op 20 juli volgend jaar aantreedt, zou een wilde gok zijn.
