In de strijd tegen de verspreiding van het coronavirus in Panama, bepaalt sinds gisteren behalve het eindcijfer van je identiteitsbewijs ook je geslacht op welk moment je je huis mag verlaten. Vrouwen mogen op maandag, woensdag en vrijdag op pad. Mannen op dinsdag, donderdag en zaterdag. Je eindcijfer bepaalt het tijdstip. Mijn nummer is 4. Dit betekent dat ik tussen 4 en 5 uur ’s middags een supermarkt of drogist mag bezoeken. En een half uur voor en een half uur na ‘mijn’ uur heb om te reizen van a naar b. We mogen niet naar buiten om te wandelen. Niet om te sporten. De kinderen mogen niet buitenspelen of op bezoek bij een vriendje. Uitzonderingsberoepen daargelaten mag je alleen de straat op om essentiële boodschappen te doen, of een bezoek te brengen aan een arts. Zondag blijft iedereen verplicht thuis.
Alles om het aantal besmettingen in het land te minimaliseren. Na de eerste coronadode op 11 maart ging het hard. De scholen sloten hun deuren. Er werd een avondklok ingesteld. Parken en speeltuinen gingen dicht. Wegblokkades werden opgezet voor mensen die naar andere delen van het land wilden reizen. De ‘droogtewet’ die de (ver)koop en het nuttigen van alcohol verbiedt is op landelijk niveau ingevoerd. Stapje voor stapje is de vrijheid van beweging steeds verder ingeperkt. Inmiddels zijn er al meer dan tweeduizend mensen opgepakt voor het overtreden van de quarantaineregels. De regel dat je zelfs je hond niet mag uitlaten maar deze binnen of op je balkon zijn behoefte moet laten doen, is na protesten gelukkig ingetrokken maar het geeft de sfeer in het land goed weer.
Voor sommigen roept de huidige situatie een gevoel van saamhorigheid op. Je neemt boodschappen mee voor de buren zodat zij een keer minder op pad hoeven. Stuurt een grappig berichtje aan andere ouders over de uitdagingen van thuisonderwijs. Doneert geld of een voedselpakket voor degenen die het financieel moeilijker hebben. Of je praat over de schutting op veilige afstand met de buren over hoe zij hun dagen vullen.
De hele situatie zorgt echter ook voor verwijdering. Al voor de officiële restricties stonden er vinnige berichten op de buurtapp over het wel of niet buiten mogen sporten. Buurtgenoten belden de politie om een groep Franse kinderen uit ons buurtspeeltuintje te sturen. De angst is groot. En is ook hier veel misinformatie: “Met vitamine C kan je het virus genezen”. “Alle boodschappen moeten voor gebruik grondig schoongemaakt worden met chloor”. “Je mag geen ibuprofen slikken als je corona hebt, dat wordt zeker je dood”. Geruchten over supermarkten die wellicht volledig sluiten of scholen die tot einde van het schooljaar dicht blijven brengen veel onrust met zich mee. Het leidt al met al tot een behoorlijk surrealistische sfeer.
Vandaag, 1 april, staat de officiële teller in Panama op 32 doden, en 1.317 bevestigde besmettingen. Dit lijkt naast Nederland niet veel en voor mijn gevoel zet de Panamese overheid noodzakelijke stappen om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Dit zeer internationaal georiënteerde land met nog geen 5 miljoen inwoners heeft niet de (gezondheids)faciliteiten van Europa en kijkt met grote zorgen naar hoe de crisis zich daar en in de Verenigde Staten de laatste weken als een olievlek verspreidt.
Daarom worden vlot stappen gezet. Er is elke avond een ‘corona’ persconferentie op tv. Er worden dagelijks nieuwe decreten met regels en updates uitgegeven. Vragen over corona worden met ‘feit of fictie’ beantwoord in de kranten. Er is een corona hotline. De normaal zo drukke straten zijn leeg. Radiozenders zenden spotjes uit met de slogan ‘quédate en casa’, blijf thuis! Het geeft mij persoonlijk een beklemmend, maar wél veilig gevoel. Het geeft de Panamese overheid tijd zich voor te bereiden op de volgende ronde met zieken. Die uiteraard gaat komen. Want een oneindig huisarrest is niet houdbaar.
Voorlopig blijft het onzeker hoe lang deze situatie aan zal houden. Mijn man werkt vanuit huis. De kinderen vermaken zich tijdens digitale speeldates, bouwen hutten in de woonkamer en krijgen thuis les. Het regenseizoen is gelukkig nog niet begonnen, dus we kunnen gebruik maken van terras en tuin. De voorraadkast en koelkast zijn gevuld. Internet, tv en airco werken. We lopen nog niet tegen de muren op van onze ‘gouden kooi’. Maar voor hoelang dit gedwongen huisarrest houdbaar blijft voor onszelf en de overige inwoners van Panama? De tijd zal het leren.
