Zonder na te denken had ik “ja” gezegd: natuurlijk was ik bereid op de Fiesta Alrededor del Mundo (Wereldfeest) te staan met een kaasmeisjesoutfit om de Nederlandse cultuur uit te dragen en haring te verkopen! Met naast ons de stalletjes met Luikse wafels, Duitse bratwurst en Russische vodka. Uiteindelijk bleek het die dag betaaldag in Panama, waardoor íedereen op pad leek met de auto, ik anderhalf uur te laat arriveerde voor mijn einde-middag shift en de rookworsten al helemaal uitverkocht waren. Dus ik ontsprong de dans. Maar dacht al rondkijkend in de grote hal vol stalletjes met etenswaren van over de hele wereld toch even na over het Nederlanderschap.
Zonder net als Maxima afgerekend te worden op ‘de Nederlander bestaat niet’, is het na drie maanden hier wel grappig om te zien hoe verschillende nationaliteiten in het buitenland na aankomst tóch graag even op elkaar terugvallen. De drie Franse gezinnen die rond dezelfde tijd neerstreken in onze compound zie je zelden alleen rondlopen. Op onze dag van aankomst, terwijl de fietsen werden uitgeladen, belde een van de Nederlandse dames uit de wijk al aan om ons welkom te heten. En nog voor de week om was zat de eerste borrel bij een ander Nederlands gezin er al op. Ik app Nederlanders met mijn vragen. Waar zitten de winkels? Hoe regel ik mijn PanaPass voor de tolwegen? Kan ik hier recyclen? Waar gaat jouw dochter naar de opvang?
Behalve dat ik blond ben en blauwe ogen heb, eet ik ook nog steeds bijna elke dag een boterham met kaas. Ik heb moeite met de Spaanse rollende ‘r’ en koop liters melk en yoghurt. Ik zoek me een ongeluk naar waxinelichtjes voor in mijn meegebrachte waxinelichtjeshouders want al die felle lampen hier in huis zijn niet knus. Er staan twee Stokke kinderstoelen aan de eettafel en er wordt afgepast gekookt want onverwachte eters zijn er vooralsnog zelden. Ik stimuleer mijn kinderen om zelf na te denken en ben trots op mijn vijfjarige als hij me te slim af is bij een simpele discussie.
Ook breng ik de kinderen af en toe op de fiets naar school al moet ik de fiets door een greppel dragen waar we regelmatig krokodillen spotten, is het daar eigenlijk veel te warm voor en rijd ik over de stoep omdat het verkeer hier niet echt op fietsers ingesteld is. Ik voel me ‘Nederlands’ wat dat ook moge inhouden en merk dat het fijn is om mensen om me heen te hebben die gemakkelijk begrijpen wat ik voel en hoe ik denk. Al wonen de meeste Nederlanders hier al jaren in het buitenland, het zijn écht heel verschillende mensen en de vraag waar die herkenning naast de taal nu precies in zit, is lastig te beantwoorden.
Maar na een paar maanden wordt de kennissenkring al langzaam uitgebreid. Met een Spaanse. Met een Canadees/Duitse. Met een Italiaans/Chileense. En zelfs met een Panamese. En ik heb al heerlijke ceviche gegeten. Ben op de lokale markt geweest. Heb Uber op speeddial. Heb kinderen op de internationale school die inmiddels vaker thank you en gracias zeggen dan dankjewel. Kijk niet meer op van de agoeti’s in de achtertuin. Heb besloten dat de bladsnijdermieren die het nu op onze heg hebben gemunt toch zullen moeten wijken, ondanks onze liefde voor de natuur. Geef na een terechte opmerking van één van hen propina (fooi) aan de boodschappenkruiers bij de supermarkt. En ik probeer grapjes te maken met de tuinman en de kassière, in mijn nog beperkte Spaans.
Toch heb ik nog een lange weg te gaan. Zo moet ik nog leren hoe ik mijn auto overal dwars tussendoor gooi en op plots stoppende taxi’s te anticiperen. Ik moet een keer met de metro en de Diabolo Rojo (Rode Duivel) stadsbus. Geduld leren opbrengen voor klusjesmannen en winkelmedewerkers. En salsadansen in de historische wijk, de Casco Viejo. Met mijn man – of juist met de Spaanse, Braziliaanse en Panamese mama’s… Misschien voel ik me dan net een beetje meer ‘expat light’ in plaats van kaasmeisje in den vreemde.
