De hamvraag. De vraag die ik vrees, maar zelf ook als eerste zou stellen, na ‘waar ligt Panama ook alweer precies?’ Die vraag is: “En, wat ga jij doen?” Sinds eind vorig jaar spookt dit al door mijn hoofd. En het antwoord is dat ik dat nog steeds niet precies weet….
Dit is voor het eerst sinds ik op mijn veertiende bij pizzeria DiMilano ging werken, dat ik geen (bij)baan of studie heb. Geen betaald werk. En dat voelt heel gek. Je baan is iets dat je persoon voor een groot deel definieert. Die je identiteit mede bepaalt. Waar mensen je al snel op beoordelen. Het is een van de eerste dingen die je over jezelf vertelt bij een kennismaking.
De afgelopen maanden zijn druk geweest. Voorbereiden, verhuizen, opstarten. Hoewel alles na aankomst in Panama begin augustus verbazingwekkend vlot is verlopen, waren de kinderen wel fulltime thuis. Ik moest een auto kopen, internet regelen, de weg vinden naar (en in) de supermarkt, contacten leggen, uitpakken en inrichten, tripjes naar de bouwmarkt maken, nog een keer internet regelen, school zeker stellen, opvang voor mijn dochter uitzoeken – en, toegegeven, er was ook voldoende tijd voor sightseeing.
Maar inmiddels gaat de oudste vijf dagen in de week naar school en de jongste drie ochtenden naar de opvang. Dus er is tijd vrijgekomen. En er zijn veel mogelijkheden om hier ‘iets’ te gaan doen. Panama-Stad heeft ongeveer 1,5 miljoen inwoners, er wordt redelijk Engels gesproken en er zitten veel (internationale) bedrijven en non-profitorganisaties. (Vrijwilligers)werk vinden of een opleiding doen behoren zeker tot de mogelijkheden.
Obstakels zijn er ook: ik heb geen werkvergunning, mijn visum is nog pending, parttime werken is niet de standaard hier, mijn man is regelmatig op pad in Panama of daarbuiten en de zorg voor de kinderen zal voor grootste gedeelte op mij neerkomen. Oh zeker, ik kan indien gewenst hier alles gemakkelijk uitbesteden. Huishoudelijk hulp is goedkoop, een (desnoods) live-in nanny is zo geregeld, er rijden speciale schoolbussen… Maar het is voor mij een hele mentale omschakeling dat deze opties er überhaupt zijn.
Bovendien biedt deze unieke situatie mij ook dé kans om meer boeken te lezen, te leren koken, salsa-les te nemen en meer te leren over- en te ontdekken in dit bijzondere land. Dus ik heb een besluit genomen: Spaans leren heeft prioriteit, daar ga ik tijd in steken. Ik zorg voor de kinderen en de sociale contacten en ben in contact met een loopbaancoach om het een en ander voor mezelf de komende maanden op een rijtje te zetten.
En ondertussen houd ik mijn ogen en oren open voor content voor deze column. De eerste mogelijke onderwerpen zijn al genoteerd: Joodse feestdagen, Diabolos Rojos, Panamá Black Weekend, Festi Harpia, het empleada dilemma, de voorbereidingen voor de Wereld Jongeren Dagen in januari…..
Hasta luego!
