Als import-Brabander heb ik na vijf jaar wonen in Breda en werken in Den Bosch geleerd hoe leuk carnaval in Nederland kan zijn. In Brazilië heb ik de urenlange carnavalsparade in de Sambadrome in Rio de Janeiro bijgewoond. Inclusief de extravagante praalwagens, fantastische kostuums en uitgelaten sambadanseressen op torenhoge hakken. Niet zo gek dat mijn verwachtingen omtrent het carnaval in Panama hooggespannen waren.
Toen ik echter rond begon te vragen waar de leukste optochten te zien zouden zijn en waar ik het beste met mijn kinderen naartoe zou kunnen gaan, werd er wat moeilijk gekeken. Panamezen en expats haalden hun schouders op en vertelden me dat carnaval vooral druk en heet is. Dat iedereen dronken is en dat er hele harde muziek wordt gedraaid. Voor het échte carnaval moet je bovendien het ‘interior’ (binnenland) in. De hotels in Las Tablas, Chitre of andere carnavalshubs zijn in deze periode peperduur én al maanden tevoren volgeboekt. Veel mensen gaven aan thuis te blijven, naar de stranden te trekken, of lange files te trotseren om familie en vrienden op te zoeken tijdens deze nationale feestdagen.
Vastbesloten toch iets mee te krijgen van het carnaval vind ik online met veel moeite een programma voor Panama-Stad. In eerste instantie zonder duidelijke tijden en locaties, maar er gebeurt dus wel degelijk iets! Later blijkt er een Facebookpagina te zijn van de Panamese Toeristen Autoriteit die informatie deelt over een aantal activiteiten. Op zaterdagmiddag togen we daarop naar de Cinta Costera, de boulevard langs de kust. Daar is de weg afgezet om vier dagen lang ruimte te maken voor podia, springkussens en heel veel stands met bier en gegrild vlees.
Op pad met kleine kinderen in een onbekende setting met temperaturen rond de 35 graden betekent voor ons een aangepast carnavalsprogramma. Het is rustig als we aan het einde van de middag aankomen op deze speciale gezinsdag. Er is veel beveiliging op de been, je mag het terrein alleen op met identiteitsbewijs en alles lijkt strak georganiseerd. Om 19.00 uur begint de optocht. Er komen een paar mooie praalwagens voorbij met de koningin van het carnaval van Panama-Stad in 2019, Valerie Valcón. Ze probeert met een bijzonder zwaar uitziend kostuum en hoofdtooi dapper glimlachend en wuivend overeind te blijven staan.
Gemaskerde duivels rennen rond om het publiek te laten schrikken. Dansers, trommelaars en steltlopers lopen tussen de praalwagens in. Langzaam stroomt het terrein vol, maar het blijft rustig en er heerst een ongedwongen sfeer. Toeristen en ‘locals’ lopen door elkaar en alle leeftijden zijn vertegenwoordigd. De meeste mensen zijn niet verkleed.
Helaas storten onze kinderen al rond 20.30 uur in, waardoor we het feestgedruis moeten verlaten. De optredens van Roberto Delgado, Los Rabanes en Comando Tiburón gaan daarmee aan ons voorbij. Ook de ‘mojaderas’ of ‘culecos’, waarbij het publiek met brandweerslangen nat wordt gespoten, het vuurwerk op de laatste avond, en El Entierro de Sardina, oftewel het begraven van de sardine die het einde van de carnavalsvieringen inluidt, missen we.
Ik keek eerlijk gezegd de afgelopen dagen een beetje jaloers naar de foto’s die langskwamen op Facebook, van vrienden en familie die allen verkleed, samen met kinderen met opgetogen snoeten, vrolijk door het koude Brabant hosten. Dus volgend jaar beginnen we tijdig met plannen, en bezoeken we misschien wel Las Tablas, waar de Calle Abajo (lage straat) en de Calle Arriba (hoge straat) elk met hun eigen koningin, praalwagens en liedjes de eer van hun buurt vertegenwoordigen. Of we gaan richting Chitre, Penonome of een van de andere steden die bekend staan om hun uitbundige feesten. En dan regelen we misschien toch maar een oppas. Zodat we kunnen meedoen aan de lange nachten die in zowel Brabant als Latijns Amerika tijdens de carnaval meer regel dan uitzondering zijn!