En opnieuw zit ik elke avond voor de buis naar een televisieserie te kijken. Deze keer geen maffia, geen geweld, geen Pablo Escobar. Deze serie heet De Selectie en gaat over de lotgevallen van het Colombiaanse voetbalelftal in de periode 1987-1993. Het toeval wil dat ik zelf met een onderzoek bezig ben over datzelfde onderwerp om er een boek over te schrijven. Ik kijk dus tegelijk voor mijn plezier én om er misschien nog wat van op te kunnen steken. De timing van de uitzending kon dus niet beter zijn.
Interessant is ook dat de invalshoek van de nieuwe serie compleet anders is dan in de telenovelas waaraan we in Colombia de laatste jaren gewend zijn geraakt. Die kregen veel kritiek, want het tv-publiek was het een beetje beu dat alle mogelijke criminelen en slechterikken uit de recente geschiedenis hun eigen tv-serie kregen. Van het kartel van Noord-Valle (El Cartel de los Sapos) via Pablo Escobar (El Patrón) tot de sage van de paramilitaire broers Castaño (Los Tres Caínes).
De Selectie volgt vier hoofdpersonen uit de gouden generatie voetballers van de jaren tachtig en beschrijft via hun levensloop het verhaal van het voetbal uit genoemde periode. René Higuita is de kansarme jongen uit een achterwijk van Medellín, die op jonge leeftijd wees wordt en het jaren later tot keeper van wereldformaat schopt. Pibe Valderrama, de ‘witte Gullit’, is de nummer 10 en onbetwiste leider van deze selectie en vertegenwoordigt in de serie de cultuur van de Caribische kust. Faustino Asprilla is de zorgeloze rebel uit Tuluá en Freddy Rincón de sportman uit Buenaventura (aan de kust van de Stille Oceaan) die een universitaire carrière inruilt voor een onzeker bestaan in het profvoetbal.
Opmerkelijk is vooral de manier waarop het verhaal wordt verteld. In de serie komt geen geweld voor, ik heb nog geen machinepistool of huurmoordenaar gezien en de maffia wordt als onderwerp nauwelijks aangehaald. En dan te bedenken dat René Higuita een groot deel van zijn leven een goede vriend was van Pablo Escobar en dat zowel Asprilla als Rincón problemen hadden vanwege hun vermeende banden met de drugshandel.
De serie is nog maar twee weken aan de gang, maar ik heb de indruk dat dergelijke thema’s niet echt aan de orde zullen komen. Het script neemt behoorlijk wat vrijheid om de geschiedenis te vertellen en mengt in de ‘waargebeurde’ soap ook behoorlijk wat fictieve verhaallijnen. Maar het belangrijkste is nog wel: de serie is luchtig van opzet, het neigt vaak naar de komedie en op geen enkel moment is het zwaar op de hand of dramatisch.
René Higuita, Faustino Asprilla en Freddy Rincón waren echt geen lieverdjes en je kunt ze achteraf heel wat verwijten maken. Maar je kunt ook zeggen: ze hebben talrijke Colombianen heel veel plezier, verstrooiing en hoop gebracht met hun voetbal. Ik denk dat de producenten van deze serie willen zeggen: het hoeft niet altijd bloed aan de paal te zijn. Hoewel ik aanvankelijk nogal sceptisch was over die aanpak, moet ik inmiddels toegeven dat het werkt. Dus, lang leve de Colombiaanse selectie – behalve natuurlijk als ze het volgend jaar in de eerste ronde op het WK tegen Oranje uitkomen…
