Column Colombia

Timing

15 juli 2013

Nico Verbeek

En opnieuw zit ik elke avond voor de buis naar een televisieserie te kijken. Deze keer geen maffia, geen geweld, geen Pablo Escobar. Deze serie heet De Selectie en gaat over de lotgevallen van het Colombiaanse voetbalelftal in de periode 1987-1993. Het toeval wil dat ik zelf met een onderzoek bezig ben over datzelfde onderwerp om er een boek over te schrijven. Ik kijk dus tegelijk voor mijn plezier én om er misschien nog wat van op te kunnen steken. De timing van de uitzending kon dus niet beter zijn.

Interessant is ook dat de invalshoek van de nieuwe serie compleet anders is dan in de telenovelas waaraan we in Colombia de laatste jaren gewend zijn geraakt. Die kregen veel kritiek, want het tv-publiek was het een beetje beu dat alle mogelijke criminelen en slechterikken uit de recente geschiedenis hun eigen tv-serie kregen. Van het kartel van Noord-Valle (El Cartel de los Sapos) via Pablo Escobar (El Patrón) tot de sage van de paramilitaire broers Castaño (Los Tres Caínes).

De Selectie volgt vier hoofdpersonen uit de gouden generatie voetballers van de jaren tachtig en beschrijft via hun levensloop het verhaal van het voetbal uit genoemde periode. René Higuita is de kansarme jongen uit een achterwijk van Medellín, die op jonge leeftijd wees wordt en het jaren later tot keeper van wereldformaat schopt. Pibe Valderrama, de ‘witte Gullit’, is de nummer 10 en onbetwiste leider van deze selectie en vertegenwoordigt in de serie de cultuur van de Caribische kust. Faustino Asprilla is de zorgeloze rebel uit Tuluá en Freddy Rincón de sportman uit Buenaventura (aan de kust van de Stille Oceaan) die een universitaire carrière inruilt voor een onzeker bestaan in het profvoetbal.

Opmerkelijk is vooral de manier waarop het verhaal wordt verteld. In de serie komt geen geweld voor, ik heb nog geen machinepistool of huurmoordenaar gezien en de maffia wordt als onderwerp nauwelijks aangehaald. En dan te bedenken dat René Higuita een groot deel van zijn leven een goede vriend was van Pablo Escobar en dat zowel Asprilla als Rincón problemen hadden vanwege hun vermeende banden met de drugshandel.

De serie is nog maar twee weken aan de gang, maar ik heb de indruk dat dergelijke thema’s niet echt aan de orde zullen komen. Het script neemt behoorlijk wat vrijheid om de geschiedenis te vertellen en mengt in de ‘waargebeurde’ soap ook behoorlijk wat fictieve verhaallijnen. Maar het belangrijkste is nog wel: de serie is luchtig van opzet, het neigt vaak naar de komedie en op geen enkel moment is het zwaar op de hand of dramatisch.

René Higuita, Faustino Asprilla en Freddy Rincón waren echt geen lieverdjes en je kunt ze achteraf heel wat verwijten maken. Maar je kunt ook zeggen: ze hebben talrijke Colombianen heel veel plezier, verstrooiing en hoop gebracht met hun voetbal. Ik denk dat de producenten van deze serie willen zeggen: het hoeft niet altijd bloed aan de paal te zijn. Hoewel ik aanvankelijk nogal sceptisch was over die aanpak, moet ik inmiddels toegeven dat het werkt. Dus, lang leve de Colombiaanse selectie – behalve natuurlijk als ze het volgend jaar in de eerste ronde op het WK tegen Oranje uitkomen…

Gerelateerde berichten

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Andres Felipe Pérez was twaalf jaar oud, had terminale kanker en smeekte in een video aan de commandanten van de FARC-guerrilla om zijn laatste dagen met zijn vader door te mogen brengen. Die vader was politieagent José Norberto Pérez en die was een jaar ervoor ontvoerd door de guerrilla. De commandanten van de FARC waren niet gevoelig voor de smeekbede en de jongen stierf zonder zijn vader te zien, in december 2001. De wanhopige agent zelf werd een paar maanden later door de guerrilla doodgeschoten, toen hij het kampement waar hij werd vastgehouden, probeerde te ontvluchten.

Lees meer
Het verloren paradijs

Het verloren paradijs

Die middag is er geschreeuw te horen in de buurt van de finca. Bevelen die worden gegeven, iemand die iets onverstaanbaars terug schreeuwt. De honden beginnen te blaffen. Ik steek de machete achter m’n broekriem en loop het bos in. Al snel ben ik bij de grens van de finca met die van de buren. Het prikkeldraad ligt op de grond, de palen zijn verrot. Verderop zie ik drie mannen met oranje gekleurde hesjes staan bij een geel statief met daarop een apparaat dat op een camera lijkt.

Lees meer

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This