De Colombiaanse variant van jenever heet aguardiente (letterlijk: brandend water) en smaakt naar anijs. Het is een iconische drank in Colombia, met een status die kan tippen aan bier en rum. Aguardiente is meestal in grote hoeveelheden (literflessen en zelfs tweeliterflessen) te vinden als er gefeest moet worden.
Ik heb zelf de aguardiente op een erg sympathieke manier leren kennen. Aan de vooravond van mijn bruiloft, 22 jaar geleden, werd ik door leden van mijn toekomstige schoonfamilie gewezen op het bestaan van een eeuwenoude Colombiaanse traditie, de serenade. Het was gebruik, zo werd mij verteld, dat de man zijn toekomstige echtgenote op de avond vóór de bruiloft een serenade brengt, uit te voeren bij voorkeur door een of meerdere ballade-zangers of een compleet orkestje van mariachis.
Mijn toekomstige zwagers beloofden mij te helpen dit alles realiteit te maken en dus toog ik met twee van hen naar de Stadion-buurt, de hoek van de Zeventigste Straat en Colombia-straat om precies te zijn. Daar liggen een aantal restaurants en dranklokalen waar serenade-zangers en leden van mariachi-orkesten zich ophouden – mannen in glitterpakken en met brede hoeden. Dát was de plek om zo’n serenade-deal af te sluiten, wisten de experts.
Al snel kreeg ik in de gaten wat de bedoeling was. Je moest aan een tafeltje gaan zitten, een fles aguardiente bestellen en dan, onder het genot van een paar borrels, een voor een de kandidaat-serenade-zangers uitnodigen om vervolgens over een eventueel optreden te gaan onderhandelen. De kosten hingen af van verschillende variabelen, zoals: het aantal liederen dat ten gehore gebracht moest worden die avond, hoeveel orkestleden er mee zouden gaan en of de dame die was uitverkoren voor de serenade veraf woonde of dichtbij…
Na een paar borrels hadden we overeenstemming bereikt met een duo van ballade-zangers en mijn zwager Santiago had me geholpen een lijst van vijf evergreens samen te stellen, waarvan hij zeker wist dat zijn zus, mijn toekomstige vrouw, die fantastisch zou vinden en/of waarvan ze nostalgisch zou worden. Succes verzekerd dus. Vooral omdat ze het helemaal niet verwachtte. Ze ging er logischerwijs vanuit dat ik niet op de hoogte was van de serenade-traditie.
Die avond bracht ik door in spannende afwachting van de serenade-zangers, terwijl ik die onzekere uren draagbaarder probeerde te maken door het nuttigen van nog een paar van die glaasjes uit een literfles aguardiente, die de zwagers ook ergens in het ouderlijk huis hadden gevonden.
De toekomstige bruid was die avond vroeg naar bed gegaan, want de dag erop moest ze uiteraard topfit zijn en dus op het moment – het was misschien elf uur – dat het busje voor kwam gereden, met de serenade-zangers erin, was zij al lang en breed op haar slaapkamer, op de tweede verdieping.
En de rest verliep zoals in het script van een goedkope romantische film. De zangers liepen naar de binnenplaats, pakten hun gitaren en begonnen de (voor haar bekende) deuntjes te spelen en niet lang na het inzetten van het eerste lied, ging het raam van haar kamer open en verscheen ze, tot tranen toe bewogen, in de raamopening.
Ik hief mijn glaasje aguardiente nog maar eens en proostte samenzweerderig met mijn zwagers op de goede afloop en de geweldige verrassing die we mijn toekomstige bruid hadden weten te bereiden.
Zelf was ik steeds vrolijker geworden en ik sprak ineens ook veel beter Spaans dan in de dagen ervoor. Mijn familie zei achteraf dat dat kwam door de glaasjes aguardiente die ik die avond had gedronken en sindsdien komt bij elke familiebijeenkomst het verhaal van mijn pre-matrimoniale serenade weer ter sprake en de afsluitende conclusie (die overigens niet juist is, maar goed) is dan altijd dat die avond de eerste keer was dat hun toekomstige zwager en schoonzoon dronken was geworden van de oer-Colombiaanse aguardiente…
