Column Colombia

Rituelen

7 januari 2013

Nico Verbeek

De feestdagen doorbrengen aan de noordelijke kust van Colombia tijdens de ‘grote vakantie’ is een jaarlijks terugkerend ritueel van mijn schoonfamilie. Anders dan in Europa valt die hier rond de jaarwisseling, wanneer scholieren en studenten zo’n twee maanden vrijaf hebben. Eind december worden de koffers gepakt en gaat de hele familie, dus inclusief ooms, tantes, neven en nichten, in een karavaan van vier of vijf auto’s van Medellín naar San Bernardo del Viento, Coveñas of Santa Marta. Dit jaar, in San Bernardo, had de vakantie een speciale, wat trieste bijsmaak, want het was de eerste vakantie zonder moederlief (oma), die in november is overleden.

Zo’n vakantie verloopt altijd volgens hetzelfde patroon: met een man of twintig in drie kleine zomerhuisjes, de gezamenlijke maaltijden, de dagelijkse gang naar het strand, ‘s avonds de conversatiesessies. Altijd wordt er wel iemand ziek (hoofdpijn, maagpijn of oorpijn door het zeewater) en altijd is er de oom (zwager) die de beste grappen maakt. Ik heb nogal aan dergelijke vakanties moeten wennen, want zo’n groepsgebeuren is eigenlijk niet aan mij besteed. Maar ik ben er inmiddels aan gewend geraakt en heb mijn plaats in de familie wel veroverd; niemand kijkt er nog vreemd van op dat ik de schaduw opzoek, een boek ga lezen en me wat onttrek aan het familiegebeuren.

Eén dag van de vakantie bracht ik in het dorp San Bernardo door, waar precies twee jaar geleden twee Bogotaanse studenten werden vermoord, een misdaad die het hele land toen in beweging bracht (zie mijn columns Twee Werelden en Einde Verhaal van begin 2011). Een bevriende landgenoot die in dat dorp woont, onthulde me met naam en toenaam alle details en nam me mee naar het ouderlijke huis van de hoofddader van die gruwelijke misdaad, een zekere Negrete.
Zo hoorde ik dat die man, uiteraard een hufter van het ergste allooi, tot grote afschuw van de inwoners van het dorp dit jaar verlof had gekregen van de rechter om de feestdagen bij z’n familie in Bernardo door te brengen. De reden daarvoor is simpel. De man betaalt een kapitaal voor een ‘goede’ advocaat en heeft politieke connecties in de regio. Ik weet het al langer, maar het is toch altijd weer even wennen om te wonen in een land waar straffeloosheid de norm is, het rechterlijk apparaat niet werkt en justitie niet bestaat.

Na zeven dagen zon, zee en strand gingen we weer terug naar Medellín, een reis van twaalf uur, voor een deel over de hoge Andesbergen waar je maar langzaam vooruit komt en gedwongen bent om tientallen vrachtwagens in te halen in krappe haarspeldbochten, met een zicht van minder dan vijftig meter. Die smalle, kronkelige wegen stammen nog uit de jaren vijftig en werden aangelegd door generaal Rojas Pinilla, de enige dictator uit de recente Colombiaanse geschiedenis. Dergelijke wegen leiden noodgedwongen tot riskante inhaalmanoeuvres en iedereen is altijd weer opgelucht als alle auto’s heelhuids in Medellín aankomen. Lekker uitgerust, dat wel, maar alweer vol adrenaline door de stressvolle terugtocht.

Gerelateerde berichten

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Andres Felipe Pérez was twaalf jaar oud, had terminale kanker en smeekte in een video aan de commandanten van de FARC-guerrilla om zijn laatste dagen met zijn vader door te mogen brengen. Die vader was politieagent José Norberto Pérez en die was een jaar ervoor ontvoerd door de guerrilla. De commandanten van de FARC waren niet gevoelig voor de smeekbede en de jongen stierf zonder zijn vader te zien, in december 2001. De wanhopige agent zelf werd een paar maanden later door de guerrilla doodgeschoten, toen hij het kampement waar hij werd vastgehouden, probeerde te ontvluchten.

Lees meer
Het verloren paradijs

Het verloren paradijs

Die middag is er geschreeuw te horen in de buurt van de finca. Bevelen die worden gegeven, iemand die iets onverstaanbaars terug schreeuwt. De honden beginnen te blaffen. Ik steek de machete achter m’n broekriem en loop het bos in. Al snel ben ik bij de grens van de finca met die van de buren. Het prikkeldraad ligt op de grond, de palen zijn verrot. Verderop zie ik drie mannen met oranje gekleurde hesjes staan bij een geel statief met daarop een apparaat dat op een camera lijkt.

Lees meer

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This