De productie en handel van medicinale cannabis is wereldwijd een booming business. Zelfs in de Verenigde Staten, al jarenlang de aanjager van de zinloze criminalisering van illegale drugs, zijn er 23 staten die marihuana voor medicinaal gebruik hebben gelegaliseerd. In Uruguay en Mexico deden ze dat zelfs ook voor marihuana voor ‘recreatief’ gebruik.
Ook in Colombia zijn er verstandige mensen, politici zelfs, die er alles aan doen om de decennialange status quo rondom de kwestie van de drugs te doorbreken. Een van hen is Juan Manuel Galán, zoon van Luis Carlos Galán, de presidentskandidaat die in 1989 werd vermoord door sicario’s (huurmoordenaars) in opdracht van een alliantie van narco’s, paramilitairen en corrupte politici die zelf ook belangen hadden in de drugshandel en die hun handeltje in gevaar zagen komen door Galán.
Zijn zoon is er al een tijdje achter dat de criminalisering en oorlog tegen de drugs die president Richard Nixon in 1970 begon een volkomen heilloze weg is. Die aanpak heeft alleen maar ellende gebracht: gigantische overheidscorruptie, miljoenen doden, gefaalde naties en een extreem bloeiende sector van illegale ondernemers die steeds gewelddadiger worden en zelfs in relatief pacifistische landen als Nederland niet schromen om tegenstanders met bruut geweld om het leven te brengen.
In de Colombiaanse politiek wordt sinds 2016 voor het eerst serieus over de legale exploitatie van cannabis gesproken. In dat jaar werd op voorstel van Juan Manuel Galán in het Congres een wet aangenomen die in principe het telen van marihuana in het land toestaat, mits bestemd voor medische doelen. Het enige wat nog ontbrak was een goede reglementering van de nieuwe wet en daarvoor vaardigde de regering decreet 613 uit. Dat moest toekomstige investeerders de zekerheid geven dat ze hun producten op grote schaal in het land konden verkopen en exporteren naar het buitenland.
Alles leek goed te gaan. Buitenlandse investeerders meldden zich massaal in Colombia en stelden miljoenen beschikbaar om voor Colombia een geweldige nieuwe economische sector te creëren. Ook in het land waren talloze kleine ondernemers enthousiast en gingen aan de slag met de cannabisplant. Het idee was simpel. Colombia begon veertig jaar geleden de wereldmarkt van bloemen te veroveren, dankzij de gunstige natuurlijke omstandigheden, het goede klimaat, en de beschikbaarheid van land en van goedkope arbeidskracht. Dat zou nu, met de cannabis, ook moeten lukken en miljarden voor de economie moeten opleveren.
Maar toen kwam de regering van de huidige president Iván Duque. De man die bij zijn aantreden een plan lanceerde, la economia naranja, om de Colombiaanse economie mee te laten doen in de meest recente technologische en creatieve trends van de wereldeconomie. Dat verhaal bleek al snel pura paja te zijn, zoals ze hier in Colombia zeggen: allemaal lariekoek.
Ook wat betreft de medicinale marihuana trapte de regering-Duque meteen op de rem. Ze durfde het niet aan om decreet 613 fatsoenlijk te reglementeren en weigerde te onderhandelen met de belangrijkste exportmarkten over het openen van de markten van de medicinale cannabis. Het gevolg is dat de industrie op korte termijn geen kans krijgt om de markt op te gaan. Ondertussen zijn al duizenden arbeidsplaatsen verloren gegaan bij ondernemers die geloofden in het woord van regeringsfunctionarissen en die hun zaak moesten opdoeken. Talrijke Canadese investeerders die klaar stonden om miljoenen dollars te investeren in de nieuwe sector, zijn ondertussen weer vertrokken.
Het is begrijpelijk dat Colombia altijd voorzichtig is geweest in de discussie over het legaliseren van drugs als cocaïne en marihuana, gezien de internationale reputatie die het land al enige decennia met zich mee torst. Maar het is ethisch totaal niet te verdedigen dat de Colombiaanse regering op dit moment een dergelijke kans om een bloeiende industrie te ontwikkelen zomaar laat schieten.
Als gevolg van de pandemie is de schuldenlast van de regering tot recordhoogtes gestegen en is er een schrijnend gebrek aan inkomsten om de tekorten aan te vullen. Alcohol en tabak zijn niet bepaald gezonde producten, maar ze worden niet verboden, onder andere omdat ze een belangrijke bron vertegenwoordigen voor belastingen, die daarna kunnen worden besteed aan de preventie en de behandeling van slachtoffers van voorgenomen legale drugs.
Maar president Duque en zijn functionarissen zijn niet geïnteresseerd in de toekomst van de Colombiaanse economie en nog veel minder in het welzijn van de Colombiaanse burgers. We zitten hier steeds dichter tegen de verkiezingen van mei 2022 aan en het is duidelijk dat meneer Duque en zijn partij Centro Democrático bij de kiezers niet graag worden gezien als wegbereiders van de legale marihuanateelt. Want precies in de kringen van de rechtse en traditionele partijen is nog steeds veel tegenstand tegen de legalisering van drugs en leven de vooroordelen nog volop.
Als oorzaak voor de vele problemen van Colombia noemen de huidige politici graag de drugssmokkel, waardoor illegale geweldsgroepen zich kunnen versterken. Maar goed beschouwd zijn de ware schuldigen van de huidige armoede en crisis niet de drugshandelaren, niet de consumenten van de drugs, maar de huidige politici zelf. Niet alleen verdedigen ze de huidige status quo, ze nemen ook maatregelen die ‘gewoon’ (objectief) slecht zijn en die regelrecht in gaan tegen de belangen en het welzijn van de burgers.
Wanneer komen die beleidsmakers en politici nou eens voor het gerecht? Of worden ze afgestraft door hun kiezers? Of moeten we wachten op het oordeel van Sint Petrus aan de hemelpoort?
