Column Colombia

Pékerman en ik

5 juli 2015

Nico Verbeek

De Copa América ging tussen Chili en Argentinië. Colombia mocht al in de kwartfinale naar huis, na met strafschoppen van Argentinië te hebben verloren. De Colombiaanse ploeg speelde maar één redelijke wedstrijd, uitgerekend tegen Brazilië, in de eerste ronde. Die wedstrijd werd als revanche gezien voor de verloren kwartfinale tijdens het afgelopen WK, toen uitblinker James Rodríguez huilend het veld afstapte.

Ik keek nu naar de wedstrijd tussen Colombia en Brazilië in een kroeg vol met enthousiaste Colombiaanse voetballiefhebbers, allemaal uitgedost in het geel of blauw van de Colombiaanse selectie. Er werd aangemoedigd, luid geschreeuwd, uiteindelijk ook gejuicht en vooral ook veel bier gedronken. Van het merk Aguila, de sponsor van het Colombiaanse elftal. Het meisje dat voor nieuwe aanvoer moest zorgen, kon het tempo van de drinkers nauwelijks bijbenen.

De ontlading was groot na de 1-0 zege. Ik liep de straat op en kwam terecht tussen feestende en joelende supporters. Toen een paar jonge supporters mij zagen, kwamen ze meteen op me afgelopen en begonnen met z’n allen “Pékerman, Pékerman” te roepen. José Néstor Pékerman, Argentijn, is al sinds een aantal jaar de trainer van het Colombiaanse elftal en sinds het succesvolle WK in 2014 mateloos populair in Colombia. De reden dat de dansende en hossende meute op straat mij voor Pékerman hield waren mijn even grijze haardos en mijn duidelijk ‘buitenlandse’ gezicht.

Het nieuws verspreidde als een vuurtje. Even later moest ik bij verschillende jongens en vooral meisjes op de foto, namen ze selfies met mij daarop en kon ik geen kant meer op. Ik was het middelpunt geworden van het volksfeest. Ze hadden hun imitatie-Pékerman in de armen gesloten en die avond werd ik urenlang als een soort mascotte door de hossende menigte gekoesterd, vooral door het vrouwelijke gedeelte daarvan. Dit was eerlijk gezegd een bijzondere ervaring, al moet ik zeggen dat ik me wel even oud voelde, want Pékerman is ergens in de zestig (zó oud ben ik niet eens), en ik had het misschien prettiger gevonden als ze me hadden verward met een of andere jonge god van de huidige spelersgeneratie, laten we zeggen een James of een Arias of een Ospina, maar ja… die tijden zijn definitief voorbij.

Het was niet de eerste keer dat mensen mij met Pékerman aanspraken. De portier van mijn flatgebouw noemde me ook altijd zo tijdens de afgelopen WK. Dat was altijd een aanleiding geweest om even te keuvelen over voetbal en grappen te maken. Uiteraard maakte ik hem wel duidelijk dat Pékerman de oudere variant was en dat ik zelf heel wat jaren jonger was dan hij en ook maakte ik hem wijs dat ik weliswaar geen bondscoach was, maar wel degelijk verstand had van voetbal.

Een paar dagen terug liep ik te joggen op de Cerro Nutibara. Het was een drukke dag daar, met veel toeristen, en toen ik de heuvel afkwam, hoorde ik – vanuit een auto – een paar keer “Pékerman”’ roepen. Ik kan me vergissen, maar deze keer klonk het helemaal niet zo prettig. Het werd een beetje spottend geroepen, lacherig, en voor het eerst realiseerde ik me dat er ook nadelen zaten aan mijn tijdelijke ‘roem’.

Ik weet niet of het te maken had met het feit dat Colombia al zo snel uit de Copa América was geknikkerd en dat er daarom ook alweer flinke kritiek op het grijze hoofd van de Argentijnse bondscoach was terecht gekomen. In ieder geval realiseerde ik me dat roem vergankelijk is en dat  ‘beroemd’ zijn wat minder prettig is als de resultaten tegen zitten.

Gerelateerde berichten

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Andres Felipe Pérez was twaalf jaar oud, had terminale kanker en smeekte in een video aan de commandanten van de FARC-guerrilla om zijn laatste dagen met zijn vader door te mogen brengen. Die vader was politieagent José Norberto Pérez en die was een jaar ervoor ontvoerd door de guerrilla. De commandanten van de FARC waren niet gevoelig voor de smeekbede en de jongen stierf zonder zijn vader te zien, in december 2001. De wanhopige agent zelf werd een paar maanden later door de guerrilla doodgeschoten, toen hij het kampement waar hij werd vastgehouden, probeerde te ontvluchten.

Lees meer
Het verloren paradijs

Het verloren paradijs

Die middag is er geschreeuw te horen in de buurt van de finca. Bevelen die worden gegeven, iemand die iets onverstaanbaars terug schreeuwt. De honden beginnen te blaffen. Ik steek de machete achter m’n broekriem en loop het bos in. Al snel ben ik bij de grens van de finca met die van de buren. Het prikkeldraad ligt op de grond, de palen zijn verrot. Verderop zie ik drie mannen met oranje gekleurde hesjes staan bij een geel statief met daarop een apparaat dat op een camera lijkt.

Lees meer

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This