De jongen zag er armoedig uit. Hij had een versleten spijkerbroek aan en een bleek T-shirtje waarvan de oorspronkelijke kleur niet meer te zien was. Paars of misschien blauw. Hij stond aan de rand van de 33e straat op de stadsbus te wachten. Toen hij er eentje in de verte zag aankomen, stak hij z’n hand op. De bus reed met hoge snelheid door.
“Gonorrea! Hijodeputa!!”, schreeuwde hij de bus na. Het duurde nog wat langer voordat er weer een bus kwam. Die was in felle kleuren geverfd, groen en rood, met veel chroom en zilver aan de buitenkant. Binnen in de bus was alles fluweel en pluche. Aan de binnenspiegel hing een groot zilveren kruis en een rozenkrans. De jongen keek naar de chauffeur en vroeg: “Laat je me werken?” De man knikte.
De jongen sprong over het ronddraaiende hekje bij de deur heen en kon zo gratis naar binnen. Overdreven officieel ging hij voor in het gangpad staan, klaar voor z’n verkooppraatje. De chauffeur zette de muziek van z’n radio even uit.
“Op de dag van vandaag kom ik u vragen om een kleine bijdrage. Ik ben een jongen van goede wil, die geen werk heeft. Om niet in de misdaad te vervallen, vraag ik u nederig om uw medewerking. Elke passagier met een goed hart, die een munt van welke waarde dan ook kan missen, dank ik oprecht en God zal het u belonen…”
Toen haalde hij een plastic zak met lolly’s tevoorschijn. Hij begon door het gangpad naar achteren te lopen, terwijl hij elke passagier drie lolly’s overhandigde of op hun schoot legden, als ze sliepen. Hij liep hij weer naar voren en zei: “Dus een lolly voor 200 pesos en drie lolly’s voor slechts 500 pesos. Maak gebruik van deze aanbieding!”
Meteen ging hij weer dezelfde stoelen langs om de transactie af te sluiten of de lolly’s weer in ontvangst te nemen. Bijna iedereen gaf de lolly’s weer terug. Alleen een meisje had de lolly al in haar mond gestoken, gaf de andere twee terug en stopte hem een munt van tweehonderd peso’s in z’n hand. De jongen deed een beetje beteuterd alle lolly’s weer in de zak en ging bij de uitgang staan. Toen de chauffeur stopte om een passagier in te laten, stapte hij achter uit.
De bus was ondertussen in de 45e straat gekomen. Het was druk op en naast de weg, het was warm en het stonk naar uitlaatgassen. Auto’s, vrachtwagens en stadsbussen raasden voorbij, motorfietsers probeerden er tussendoor te slalommen.
Glimlach
De jongen tastte in zijn zak om te kijken wat hij die ochtend had opgehaald. Veel munten van honderd, een paar van tweehonderd en maar weinig van vijfhonderd. Daar zou hij nog geen lunch voor kunnen kopen. Hij dacht aan al de schulden die hij had open staan. Hij kreeg een idee.
Hij wachtte even tot er weer een bus kwam. Die stopte meteen. Opnieuw ging hij voor in het gangpad staan. Hij schraapte zijn keel. “Op de dag van vandaag kom ik u vragen om uw bijdrage. Ik ben een jongen van goede wil, maar moest tot voor kort mijn brood verdienen als sicario, huurmoordenaar. Ja, dood op bestelling was mijn beroep. Maar nu probeer ik mijn leven te beteren. Maar… om niet opnieuw in de misdaad te vervallen, heb ik uw medewerking nodig. Want ik kan ook niet van de wind leven, dat begrijpt u. Ik geef u allemaal de kans uw goede bedoeling te tonen door mijn producten te kopen. Deze overheerlijke lolly’s. Denk eraan: één voor 400 pesos, drie voor 1000… Ik hoop dat u me wilt helpen. Anders bestaat het risico dat ik m’n oude beroep weer moet oppakken.”
Toen begon hij door het gangpad te lopen om de lolly’s bij de passagiers achter te lopen. De eerste passagier maakte een afwerend gebaar. Hij hoefde de lolly’s niet, maar gaf hem meteen een biljet van 1000 peso’s. Alle passagiers accepteerden z’n negotie. Ze keken hem met een angstige blik aan en kochten minstens drie lolly’s. Er was er niet één die deed alsof hij sliep.
Bij het verkeerslicht op de kruising van de Avenida Oriental bleef de bus even stilstaan. De jongen had het grootste deel van zijn lolly’s verkocht. “Bedankt, maat!”, riep hij tegen de chauffeur, terwijl hij naar achteren liep. Meteen ging de deur, met een sissend geluid, open.
Hij sprong op het trottoir en ging tegen de gevel van een kliniek zitten. Met zijn hand greep hij in zijn broekzak en gooide alle munten op de stoep. Hij legde alle munten op stapeltjes en hield de biljetten apart. Er verscheen een glimlach op z’n gezicht.
