Column Colombia

Ontleding van een nederlaag

15 juli 2018

Auteur: Nico Verbeek

Meer dan 170.000 Colombianen hadden de moeite genomen om een petitie te tekenen voor de FIFA, met het verzoek om de achtste finale tussen Colombia en Engeland nog eens te bekijken en eventueel over te laten spelen. Er was de Colombiaanse selectie een hoop onrecht aangedaan en dus moest de FIFA ingrijpen. De reden: de penalty van Engeland was onterecht toegekend en de goal die Carlos Bacca maakte (nadat de scheidsrechter al had afgefloten) was wel degelijk geldig.

Vier jaar geleden, bij het WK voetbal in Brazilië gebeurde iets soortgelijks. Toen werd in de kwartfinale met 2-1 verloren van het gastland en ook toen was volgens voetbalminnend Colombia de Spaanse scheidsrechter Carlos Velasco de hoofschuldige. Hij had een goal van Mario Yepes onterecht afgekeurd en nog jarenlang bleef iedereen zeuren, tot vervelends toe, dat het ‘goal van Yepes was’.

Dit keer was de Amerikaanse scheidsrechter Mark Geiger de gebeten hond voor de supporters van Colombia. Aanvoerder Radamel Falcao (normaal de rust en redelijkheid zelve) was des duivels en zei dat Geiger partijdig was geweest. Hij zei dat hij het verdacht vond dat er alleen maar Engels werd gesproken tijdens de wedstrijd en dat dit in het nadeel werkte van Colombia.

Dat bij een internationale voetbalwedstrijd Engels wordt gesproken lijkt niet meer dan logisch, zeker als één van de twee ploegen uit Engeland komt en de scheidsrechter uit de VS. De echte vraag is hier: waarom spreekt Falcao, die als aanvoerder een belangrijke rol heeft bij de Colombiaanse selectie, geen Engels? Blijkbaar is het tijdens zijn tweejarig verblijf in Engeland niet gelukt om een paar basistermen in het Engels te leren. Maar dit terzijde.

De belangrijke vraag is of het toeval is dat Colombia altijd scheidsrechters krijgt die niet deugen of partijdig zijn, of is er sprake van opzet en bestaat er zoiets als een samenzwering tegen het land?

Eerst de feiten van de wedstrijd. Ik denk inderdaad dat scheidsrechter Geiger een slechte prestatie heeft geleverd, wat ook wel door de FIFA werd erkend want hij kreeg na Colombia-Engeland geen enkele wedstrijd meer toegewezen. De penalty leek me terecht, al zeggen anderen dat er een overtreding van Kane aan vooraf ging. Die heb ik zelf niet gezien. De scheids was aanvankelijk te laks met optreden, gaf geen enkele kaart, en daarna liep het uit de hand.

Volgens coach José Mourinho waren de Engelse voetballers aanstellers, weigerden ze te voetballen en gingen ze mee met een nieuwe trend in het moderne voetbal (theater op het veld), vooral populair gemaakt door de Braziliaanse speler Neymar. Hier heeft hij een punt. Een aantal keren waren de Engelsen alleen maar bezig met provoceren en hun tegenstander proberen een kaart aan te naaien of minstens een vrije trap.

En hier komt een belangrijk punt. Als je als neutrale toeschouwer deze twee ploegen tegenover elkaar ziet staan, heb je meteen al een vooroordeel: de heethoofdige Colombianen (want Latijnsamerikanen) tegen de gentleman-voetballers uit het land dat de beschaving en het voetbal heeft uitgevonden. Het temperament van de Colombianen (schreeuwen, fanatiek zijn, etcetera) wordt denk ik door velen al snel uitgelegd als agressiviteit, die je echter lang niet altijd in meer of zwaardere overtredingen terugziet. Maar ze hebben dus de schijn tegen. En daarom floot de Amerikaan Geiger (een man overigens met duister verleden – hij kreeg eens een half jaar schorsing voor partijdig fluiten) elk persoonlijk duel in het voordeel van de Engelsen. Die profiteerden daarvan en gingen uiteindelijk bij elke aanraking (of niet) meteen liggen. De Colombianen werden kwaad om zoveel onrecht, met als logisch gevolg: een gele-kaarten-regen.

Het grote probleem van Colombia: ze vergaten te voetballen (wat ze heel goed kunnen) en beperkte zich tot verdedigen en tegenhouden. Engeland heeft een gebrek aan creativiteit op het middenveld en daar hadden ze van moeten profiteren. Voor Colombia was het niet meespelen van de beste voetballer (James) een grote aderlating en als oplossing werd er dus een muur opgetrokken van vier verdedigers en drie verdedigende middenvelders.

Ondanks alles werd de wedstrijd niet verloren door de beslissingen van de scheids, maar door het missen van twee penalty’s, en als ze gewoon hadden gevoetbald zoals ze kunnen, veel aanvallender, dan hadden ze kunnen winnen van een relatief zwak en weinig creatief Engeland…

Voor Colombia is het meedoen aan een WK een waar volksgebeuren en steeds opnieuw wordt de illusie gewekt dat de ploeg kampioen kan worden. Als dat dan niet lukt, verandert alles in een nationale tragedie en moeten er redenen worden gezocht voor het debacle. Maar al te veel wordt dan naar externe factoren gezocht of worden zondebokken gezocht.

Bij het WK van 1994 was dat voor sommigen Andrés Escobar, de beste verdediger van Colombia, die per ongeluk een eigen goal maakte. Hij werd bij terugkomst in Medellín door de lijfwacht van een paar maffiose types doodgeschoten, nadat die hem in een discotheek de hele avond hadden geprovoceerd en uitgescholden vanwege die eigen goal. Carlos Sánchez, de Colombiaanse middenvelder die twee penalty’s veroorzaakte op het toernooi in Rusland, werd nu bedreigd op Twitter en er werd geschreven dat hij hetzelfde lot verdiende als Andrés Escobar.

Het dreigen op sociale netwerken is inmiddels ‘normaal’ en een teken van de huidige tijd, dus daar hoef je misschien niet al te veel woorden aan vuil te maken. Wat misschien wél gezegd moet worden, is dat het prachtig is dat de Colombianen zo enthousiast meeleven met hun voetbalelftal, maar dat ze (nog) moeten leren om te verliezen. En dat je ook kunt verliezen, gewoon, omdat je niet goed genoeg hebt gespeeld, of omdat je wat pech hebt gehad. Dat is al heel wat andere selecties in de loop der tijden overkomen, historische ploegen zelfs. Daar kunnen wij als Nederlanders over meepraten…

En, zoals Andrés Escobar zelf schreef in zijn column in de krant El Tiempo, na de uitschakeling van Colombia op het WK van 1994: “het was jammer, maar het leven gaat gewoon verder.” Helaas gold dat op 2 juli 1994 niet voor hem.

Gerelateerde berichten

De jungle in de Colombiaanse literatuur

De jungle in de Colombiaanse literatuur

Het is dit jaar precies honderd jaar geleden dat José Eustasio Rivera (1888 – 1928) La vorágine publiceerde, een roman waarin de Colombiaanse jungle de hoofdrol speelt en die tegenwoordig tot de canon van de Colombiaanse literatuur behoort. En dus ook verplichte lectuur op de middelbare scholen in Colombia en dat heeft het imago van de roman niet veel goed gedaan. La vorágine (vrij vertaald: De maalstroom) staat voor moeilijk, weinig toegankelijk proza, in ieder geval lectuur die een scholier niet voor z’n plezier leest.

Lees meer
Griselda Blanco, de Zwarte Weduwe

Griselda Blanco, de Zwarte Weduwe

Griselda Blanco (1943-2012) was een van de meest gewelddadige drugshandelaren in de Colombiaanse maffiageschiedenis. Ze had de naam een gewetenloze moordenaar te zijn en verschillende vendetta’s te hebben veroorzaakt, zowel in Colombia als in het Miami rond 1980, de jaren van Miami Vice. Ze werd omschreven als zeer bezitterig en extreem jaloers, op het randje van het abnormale. Ook zou ze honderden doden op haar geweten hebben, onder wie haar drie echtgenoten, vandaar haar bijnaam Zwarte Weduwe.

Lees meer

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This