Het gebeurt niet vaak dat een film voor ophef zorgt, maar een paar dagen geleden was het toch het geval. Het ging om de film Operación E, waarbij de ‘E’ staat voor Emanuel, het zoontje van Clara Rojas. Hij werd geboren in gevangenschap van de guerrillabeweging FARC, nadat Rojas samen met Ingrid Betancourt door de guerrilla was ontvoerd. Over die gebeurtenis maakte de Franse regisseur Miguel Courtois een film. Bijzonder is dat de film het verhaal niet vertelt vanuit het standpunt van Rojas, maar vanuit José Crisanto. Deze man verzorgde het kind maandenlang, nadat het jongentje enige tijd na de geboorte bij de moeder was weggehaald. Hij liet de baby uiteindelijk bij een plaatselijke afdeling van de kinderbescherming (ICBF) achter.
José Crisanto is een man van 42, getrouwd en hij heeft zes kinderen. Hij woont in La Macarena, het invloedsgebied van de FARC. Op een gegeven moment draagt ze hem op om voor de baby zorgen, want de FARC zit ermee in de maag. Crisanto heeft weinig keus en probeert er het beste van te maken, ondanks zijn beperkte middelen. Hij woont in een hutje in het oerwoud. De zorg voor het kind vergt veel van hem en gaat uiteindelijk ook ten koste van zijn eigen kinderen. Emanuel wordt ziek en Crisanto besluit het kind naar een ziekenhuis in San José del Guaviare te brengen. Met gevaar voor eigen leven, want dat zorgzame gebaar is tegen de wil van de FARC.
Als de FARC Emanuel en zijn moeder wil vrijlaten, krijgt de FARC weer interesse in het kind. Maar dat zit dan al lang en breed in Bogotá, onder een valse naam. De FARC heeft het kind dus niet meer en de voorgenomen vrijlating gaat niet door. De guerrilla is furieus op Crisanto, die moet vluchten. Maar de Colombiaanse justitie, die toch al niet bekend staat om haar ‘gevoel van justitie’, veroordeelt de pleegvader tot vier jaar gevangenisstraf voor ontvoering.
Dan komt Clara Rojas in actie. Ze spant een kort geding aan tegen de producent van de film, want ze vindt dat met de film ‘de intimiteit van haar kind’ geweld wordt aangedaan. De rechter stelt haar echter in het ongelijk, niet in de laatste plaats omdat er e-mails bekend worden tussen Rojas en de filmmaker, waarin onderhandeld wordt over de buitenlandse rechten van de film en het percentage dat Rojas zal ontvangen. Er wordt geen overeenstemming bereikt over de prijs en dus is Rojas ineens bezorgd om het privéleven van het kind en wil ze de film verbieden. Dat mislukt. En daarom kunnen de Colombianen nu ook de andere kant van het verhaal zien en niet langer alleen de versie van Rojas, die iedereen inmiddels ook wel kent.
Crisanto is hoogst verbaasd over de discussie en vraag zich af: “Nu heeft zich een polemiek ontwikkeld omdat de waardigheid van een kind is aangetast. Maar waar was de staat toen mijn kinderen honger leden? Hier worden de rechten van een kind gerespecteerd naar gelang de sociale status die het heeft.” Ik vraag me ook iets af. Zou Clara Rojas, in haar appartement in de beste buurt van Bogotá, met een kind voor wie kosten noch moeite worden gespaard, nooit eens stiekem denken aan die zes kinderen van Emanuels pleegvader, die honger lijden in het oerwoud van Guaviare?
