De laatste tijd gaat het in de media veel over een merkwaardige statistiek: het uitzonderlijk hoge aantal sterfgevallen onder buitenlanders in Medellín. De doodsoorzaak is variabel: van een mislukt experiment met drugs of een ‘gewone’ hartaanval op een hotelkamer tot de klassieke truc waarbij een goed uitziende maar criminele dame een jongeman oppikt, hem (net iets te veel) scopolamine toedient om hem daarna te beroven van zijn bezittingen.
Ik heb steeds het gevoel dat het een beetje media-ophef is, want ik krijg nooit harde cijfers te zien en ik kom er dus ook niet achter of er statistisch gezien werkelijk sprake is van een tendens of dat het gewoon toeval is. En misschien zijn er meer sterfgevallen, eenvoudigweg omdat er meer buitenlanders naar Medellín reizen.
Maar toeval of niet, het had weinig gescheeld of ik had per ongeluk zelf onderdeel uitgemaakt van deze pijnlijke statistiek. Al sinds een jaar of tien ga ik twee keer week hardlopen in de Cerro Nutibara, een heuvel midden in de stad, met een bos en wandelpaden. Verder is er ook nog een openluchttheater en op de top ligt een plattelandsdorpje, op schaal nagebouwd, een Madurodam in het klein.
Maar dat is een bestemming voor toeristen, mij gaat het om het bos – een schaarse luxe in een metropool als Medellín – waar je ongestoord en in de ‘vrije natuur’ een paar kilometer kan rennen. Er zijn gedeeltes waar het erg rustig is en je weinig mensen tegenkomt. Een wandelaar vertelde me een paar weken terug dat er de laatste tijd veel overvallen hadden plaatsvonden in het bos, maar ik kon dat maar moeilijk geloven. Want mij was nog nooit wat gebeurd en ik heb me nooit onveilig gevoeld.
Dat is nu definitief voorbij. Afgelopen weekend was ik halverwege mijn gebruikelijke rondje, toen ik even stil bleef staan, aan de rand van een kleine afgrond, voor een korte sanitaire stop. Ineens hoorde ik een schreeuw en een fractie van een seconde erna sprong iemand achter me in mijn nek. Hij dreigde me agressief met een mes, pakte me vast en schreeuwde: “Geld! Telefoon!”
Ik schrok hevig, raakte meteen in paniek en gooide me de afgrond in. Half lopend, half vallend kwam ik tot stilstand tegen een hek beneden, de afscheiding van een terrein waar een verlaten circustent staat. De overvaller rende me meteen achterna en haalde me al snel in. Ik kon nu ook zien dat het een jonge vent was, gekleed in een zwarte sweater met een grote capuchon die z’n hoofd grotendeels bedekte.
Hij begon me opnieuw te dreigen met zijn mes dat hij steeds half hoog in de aanslag hield, alsof hij elk moment kon gaan steken. Met zijn andere hand trok hij alles wat ik in de zakken van mijn korte sportbroek had ruw naar buiten. Ik herhaalde maar steeds dat ik niks had, maar hij leek me niet te geloven. Ik moest toch minstens een mobiele telefoon hebben, wie heeft er tegenwoordig geen mobiele telefoon bij zich?
Hoe fanatiek hij me ook fouilleerde, de oogst bleef erg mager. Alleen een notitieblokje, een klein potlood en de huissleutel. Natuurlijk was hij erg teleurgesteld door dat resultaat – al die moeite voor niks! – en hij bleef maar door zoeken en dreigen. Ik had hem graag iets van meer waarde willen meegeven, want ik was bang dat hij uit frustratie door de futiele buit met zijn mes zou geen steken. Ik was helemaal overgeleverd aan zijn wil – een heel vervelend gevoel – en het enige waaraan ik kon denken was aan het moment dat hij me met rust zou laten.
Uiteindelijk gaf hij het op en vertrok. Ik was er goed vanaf gekomen, alleen schrammen op benen en armen van de val en pijn aan mijn stuitje. Ik bleef nog even beduusd tegen het hek steunen en daarna begon ik de verloren voorwerpen te zoeken: het notitieblokje en de sleutel. Maar vreemd genoeg waren die niet te vinden, het leek erop dat de jongen die dus had meegenomen.
Ik zou geen beschrijving kunnen geven van zijn gezicht, want dat was al die tijd goed verborgen in de capuchon. En nog een raadsel. Waarom had hij die (voor hem) waardeloze spullen toch meegenomen? De trots van de overvaller die hoe dan ook niet met lege handen thuis wil aankomen?
