Een aardbeving is iets waar je aan kunt wennen. Soms kun je niet anders. In La Mesa de los Santos in het departement Santander, in het oosten van Colombia, zijn ze eraan gewend. Dagelijks worden ze er meer dan twintig keer door verrast, al zijn de bevingen meestal van erg kleine omvang. Dan kijk je dus niet meer op als de ramen beginnen te trillen en het glaswerk om je heen begint te rinkelen. Zou je zeggen…
Maar afgelopen dinsdag was dit dorp het episch centrum van een beving van 6.6 op de fameuze schaal van Richter. Verschillende gebouwen, onder andere de kerk, liepen schade op en er was zelfs een gewonde te betreuren. Ook in de rest van het land waren de schokken te voelen en naar schatting tweehonderd gebouwen liepen schade op.
Soms probeer je je voorstellen hoe je zou reageren als zich werkelijk een ramp voltrekt en je zelf slachtoffer bent van een natuurramp. Of als je in een vliegtuig zit en je hoort dat alle motoren zijn uitgevallen, wat is je reactie? Of als je opgesloten zit in een brandend huis en er is geen uitweg meer, wat zijn de laatste gedachten die je bezig houden?
Zelf heb ik al vaker een aardbeving meegemaakt, maar altijd kleine en vooral van erg korte duur. Maar… als het nou eens een keer anders is? Ik woon zelf op de vijftiende verdieping van een flatgebouw en ik denk dat de overlevingskansen erg gering zijn, al fantaseer je altijd dat je de enige overlevende bent en als door een wonder wordt gered. Maar, in alle eerlijkheid, wat kun je doen als je met vijftien verdiepingen mee naar beneden dondert en dat allemaal op je hoofd krijgt?
Toen de aardbeving inzette, afgelopen dinsdag, wilde ik aanvankelijk niet eens ophouden met werken aan m’n computer. Ik dacht dat het, zoals altijd, snel zou overgaan. M’n hond bleef liggen alsof er niets aan de hand was.
Maar het ging een tijdje door en het schudden was heviger dan normaal. De lampen begonnen steeds heviger te bewegen. Ik hoorde het glas in de ramen vreemde geluiden maken. Het meubilair begon te schuiven. Geleidelijk begon ik mijn kalmte te verliezen. En dus stond ik op en liep naar de woonkamer. Wat te doen? Onder een tafel of bureau kruipen? Naar buiten gaan kon niet. Want dan moest ik eerst een gang door en dan een lift in en dan weer een gang door en… Dat zou veel te lang duren, en bovendien, volgens raadgevingen die me te binnen schoten moest je nooit de lift nemen in geval van een aardbeving.
Dus stond ik machteloos te wachten totdat het over zou gaan. Te denken, wat er zou gebeuren als alles in elkaar zou donderen. Het duurde misschien wel twee of drie minuten, veel te lang voor een ‘gewone’ aardbeving en net iets te lang om het, na even de adem in te houden, snel af te kunnen doen als ‘niets aan de hand’. Het overheersende gevoel was totale machteloosheid. De wetenschap dat je niets kunt doen en alleen maar kunt wachten tot het voorbij is.
Misschien had ik een voorbeeld moeten nemen aan de hond, die het allemaal aan zich voorbij liet gaan, en rustig onder mijn bureau bleef liggen. Die had kennelijk de bekende raadgeving wel opgevolgd.
Lees ook het nieuwsbericht.
