Het is helaas voorbij. Colombia werd in de kwartfinale uitgeschakeld door Brazilië in een slechte en veel te harde wedstrijd. De Spaanse scheidsrechter liet toe dat Colombia’s sterspelers James Rodríguez (tot op heden nog topscorer op dit WK) en Juan Guillermo Cuadrado uit de wedstrijd werden geschopt door de Brazilianen. Hij weigerde gele kaarten te trekken voor al die aanslagen. Daardoor kwam Colombia nooit in z’n ritme, al wisten ze met een slotoffensief de favoriet voor de titel alsnog tot wanhoop te drijven.
Het is jammer voor Colombia, een van de best voetballende landen op het WK, dat Brazilië is verworden tot een karakterploeg, die het moet hebben van kracht en soms ook van een behoorlijke portie geweld. Dat is misschien ook de reden dat veel Brazilianen, ondanks de overwinningen, zich maar moeilijk kunnen identificeren met hun ploeg, waarvan ze toch een ander soort voetbal verwachten. Want om hun sterren in de laatste minuten van de wedstrijd tegen Colombia, de bal de tribune in te zien jassen, moet toch pijn doen aan hun ogen.
En het indirecte gevolg van het geweld dat de Spaanse scheidsrechter toestond, vooral ten voordele van Brazilië, was ook dat de Colombianen zich er aan gingen optrekken. Met als gevolg de woeste aanval van verdediger Camilo Zuñiga op sterspeler Neymar, die daardoor een ernstig verwonding opliep en verder niet meer kan spelen op het WK. Wat zal de Fifa nu verzinnen om Brazilië naar de finale van dit WK te loodsen?
Persoonlijk had ik ook veel illusies bij dit WK. Mijn boek Eigen doelpunt kwam net uit en ik verwachtte dat, zeker met successen van het Colombiaanse elftal, het onderwerp door de media zou worden opgepikt en dat Colombia eindelijk eens in het vizier zou komen. Want het zou een mooie aanleiding kunnen zijn om wat meer te vertellen over Colombia, wat meer dan alleen Pablo Escobar en maffia. Prachtige verhalen, bijvoorbeeld over de nieuwe wereldster James Rodríguez en zijn veelbewogen jeugd en zijn voetballende (maar ook drinkende) vader. Of over de merkwaardige Colombiaanse bondscoach van Costa Rica, Jorge Luis Pinto, die van het kleine land de sensatie op het WK maakte. In Colombia is hij een zeer polemische persoon, die in 1991 omkopingsschandalen in het profvoetbal aan het licht bracht. Met de media voerde ware oorlogen, die doen denken aan de persconferenties die Louis van Gaal regelmatig met vijandige media uitvecht.
Maar de media waren nauwelijks geïnteresseerd in Colombia. Er was in de kranten geen ruimte tussen al de verhalen over de Oranje-euforie. Ook de uitgever van m’n boek vond het niet nodig reclame te maken voor het onderwerp, misschien omdat ze met Kieft toch al een bestseller in huis hebben, en de rest van de boeken onbelangrijk is geworden. De wetten van de markt, net wat u zegt.
Jammer voor mij, jammer voor Colombia.
