Elk weekend hoop ik vurig dat Radamel Falcao, de Colombiaanse spits die voor een astronomisch bedrag voor Manchester United speelt, een goal maakt. Of in ieder geval in de basis-elf start. Want het gaat niet zo goed met Falcao. Hij scoort erg weinig en dan begint de aanhang hem eraan te herinneren dat hij maar liefst 300.000 euro per week verdient. Daar mag je toch wel een goal voor maken, denken die fans dan, van wie de meesten ongetwijfeld met een minimumsalaris door het leven moeten.
De andere reden dat ik hoop op successen voor Falcao is dat hij traint onder Louis van Gaal. Met deze Nederlandse coach lijkt de Colombiaan niet zo’n geweldige relatie te hebben. Tenminste, dat mag je afleiden uit het feit dat hij vaak niet wordt opgesteld en als hij wel meespeelt, snel weer wordt gewisseld. En dan staan de Colombiaanse kranten opnieuw vol met kritiek op de Nederlander Van Gaal, die het aandurft om Falcao buiten het elftal te laten. Want Falcao is in Colombia nog altijd enorm populair. En er zijn er nogal wat die denken dat de Nederlander hem het succes gewoon niet gunt en dat krijg ik dan te horen. Moet ik dan de tactische kunde van Van Gaal gaan verdedigen, alleen omdat ik ook Nederlander ben?
Voor een Nederlander in den vreemde is het nogal vervelend als Nederland of Nederlanders negatief in het nieuws komen. Om een even simpele als onrechtvaardige reden: je wordt er, als Nederlander, op aangesproken. De rellen van Feyenoord-supporters in Rome was er ook zo eentje. Mij werd vol verbazing gevraagd waarom die Nederlanders het culturele erfgoed van Rome vernielden. En de week daarop een opblaas-banaan op het veld gooiden, voor de neus van Gervinho, de donkere speler van AS Roma. Komen die barbaren werkelijk uit Nederland en wat bezielden ze dan precies?
Het enige dat ik dan kan zeggen is dat ik het ook gelezen had, dat ik zelf helemaal niet betrokken was bij die activiteiten en dat ik me echt niet verantwoordelijk voel voor de acties van personen met wie ik hooguit de taal gemeen heb. Want ik wil niet eens zeggen ‘de cultuur gemeen heb’, want dan zou je willen suggereren dat die hooligans over zoiets als ‘een cultuur’ zouden beschikken.
Historisch is natuurlijk de kwestie van Tanja Nijmeijer, die sinds de onderhandelingen van de FARC met de regering de oerwouden van Colombia heeft verwisseld voor Cuba, waar ze het, als je de verhalen moet geloven, heel goed naar de zin heeft. Hier hoeft ze maar met haar gezicht in beeld te komen, en iedereen die Colombiaans is, trekt witheet weg van de woede. Hartelijke dank dus ook voor Tanja, die ervoor heeft gezorgd dat ik tot in den treure –het is inmiddels wel wat geluwd– moet uitleggen waarom een rijkeluisvrouwtje uit Nederland de wapens opnam om mijnen te leggen bij de scholen waar Colombiaanse kinderen naar toe gaan en helikopters uit de lucht te schieten waar Colombiaanse soldaten in zitten.
Dus, tanden op elkaar en nu maar hopen dat de Feyenoord-supporters voortaan het stadsinterieur van andere steden met rust laten, dat Falcao aan de lopende band gaat scoren en dat Tanja… dat Tanja weer zo snel mogelijk in het dichte oerwoud van Colombia verdwijnt en nooit meer van zich laat horen.
