Ik ga niet vaak uit, maar gisteravond kwam het er eens van. Eerst naar een koffiezaakje in de stad, Medellín Secret, van een bevriende Nederlander en koffiehandelaar die al veertig jaar bekend is met Colombia en getrouwd is met een Colombiaanse vrouw die mooie schilderijen maakt. Er was live muziek bij en verder werd er heerlijke wijn gedronken. Daarna ging ik met mijn vrouw naar een restaurant in de buurt voor een etentje voor twee – het was valentijnsdag én we waren die dag 22 jaar getrouwd.
In het restaurant werd de drank geserveerd met een ecologisch rietje, dus niet gemaakt van plastic maar van papier, met een mooi groen bamboe-motief erop. Dit had ik me tot voor héél kort niet kunnen voorstellen: een gevestigd en goed lopend restaurant met een gelouterde clientèle in een chique buurt van de stad, dat ogenschijnlijk is gezwicht voor het argument van diehard groene activisten en fellow-travellers die na het zien van 
vreselijke filmpjes op Twitter of Youtube tot inzicht zijn gekomen.
Ik moest ook meteen denken aan die beelden, twee in het bijzonder. De eerste was die van een schildpad die gefilmd werd terwijl een plastic rietje uit zijn/haar neus werd gepeuterd, de tweede was een filmpje op Twitter waarop een visser werd getoond die een vers gevangen vis open maakt. Wat er uitkomt, is ongeveer een week afval uit een vuilnisemmer: plastic zakken, doppen, knopen, en nog meer gore troep. Woorden of begeleidende teksten waren niet nodig.
Nog niet zo lang geleden, toen ik een nog een koffie-finca had in Fredonia, in het fraaie zuidwesten van Antioquia, reed ik noodgedwongen een paar kilometer achter een lijnbus aan, die de route Medellín-Fredonia bediende. Dan moest ik vaak het neerdalende afval, dat uit de geopende ramen werd gegooid, omzeilen. Ik had ook wel eens in diezelfde bus gezeten en wist wel dat de passagiers er geen enkel probleem mee hadden om etensresten, lege of halfvolle zakken of andere, als overtollig beschouwde ballast, zonder op of om te kijken, zo maar uit het raam te kieperen.
Het milieubewustzijn was niet erg sterk ontwikkeld bij de meeste mensen om me heen, in de stad, maar nog een stuk minder op het platteland. Het beekje dat achter mijn finca stroomde was vervuild door afval dat in het hoger gelegen stroomgebied werd gedumpt en in een klein stuk guadua-bos hadden de buurtbewoners spontaan van een prachtig stuk natuur een vuilnisbelt gemaakt. De primitieve riolering van de meeste finca’s in de buurt kwam ook uit in de beek. Kortom, het ecologisch besef van de buurtbewoners was niet erg ontwikkeld.
Vandaag is het 15 september en ik lees en hoor dat het vandaag de Wereld Schoonmaakdag is. In meer dan 150 landen gaan miljoenen mensen aan de slag om het afval uit de natuur op te ruimen, een initiatief dat is begonnen in Estland. Het is dit jaar voor het eerst dat ook Colombia meedoet.
Er zijn van die dagen dat je na lange tijd weer eens uitgaat en dat je dan merkt dat het best aardig kan zijn. En er zijn momenten dat een papieren rietje in een glas limonade je weer hoop geeft in een toekomst voor de mensheid.
