Column Colombia

Een kerstvertelling

18 december 2022

Nico Verbeek

Het was in de tijd dat Gustavo Petro regeerde over de Republiek van Colombia en Aníbal Gaviria landvoogd was over het departement Antioquia. De regentijd duurde al meer dan vier maanden en had veel meer schade aangericht dan in andere jaren. De prijzen van de goederen waren in korte tijd verdubbeld, armoede lag op de loer. De wereld zou nooit meer worden zoals hij was geweest, dat zeiden de oude wijzen van de stam.

De oude man ging vol goede moed op pad om inkopen te doen voor hem en zijn gezin voor de naderende feestdagen en de rituelen van kerst en nieuwjaar. Eerst ging hij naar het rustieke winkeltje waar de dagelijkse producten wat goedkoper waren, maar de deur was gesloten. Op het raam hing een met de hand geschreven bericht: het computersysteem is uitgevallen en we kunnen u tot nader bericht niet helpen.

De oude man was teleurgesteld want dit winkeltje, dat eenvoudiger was dan de grote supermarkten verderop, verkocht veel goedkopere merken en leek enigszins met zijn klanten mee te leven. Hij twijfelde wat hij moest doen en besloot het dan maar te proberen bij de grote supermarkt in het winkelcentrum. De rondgang langs de schappen had wat weg van een lijdensweg. Bij bijna elk product twijfelde hij, want het was misschien wel twee keer zo duur als hij gewend was in z’n vaste winkeltje. Hij kocht alleen het hoognodige en ging toen naar de kassa om af te rekenen.

De vrouw voor hem in de rij pakte de producten uit haar winkelwagentje en zette ze op de band. Ze keek met een angstig gezicht naar de oplopende rekening op het schermpje boven de band. Ze had haar karretje nog half vol, maar begon de boodschappen die al waren opgeteld toch weer terug te zetten in haar kar. Ze zuchtte diep. ‘Wat is alles toch duur geworden’, klaagde ze tegen het kassameisje, maar die kon er ook niks aan doen en knikte alleen.

De oude man betaalde zijn dure boodschappen en ging naar buiten. Hij hing de twee tassen aan het stuur van zijn fiets en ging weer op pad. Hij liep door het park naar de winkel die eerst nog gesloten was. Het computerprobleem was opgelost en hij kon gewoon naar binnen. Hij wilde de boodschappen kopen die hij nog nodig had, maar jammer genoeg waren veel producten niet op voorraad. Uitgerekend de dingen die hij altijd in die winkel kocht, juist omdat ze daar goedkoper waren.

Een beetje teleurgesteld meldde hij zich bij de kassa. Het kassameisje discussieerde met een oude vrouw. Hij dacht dat het meisje haar iets probeerde uit te leggen, maar er bleek iets anders aan de hand te zijn. De oude vrouw verontschuldigde zich. Een paar keer achter elkaar. Echt niet, ze moest haar geloven, ze had de twee pakken met panela per ongeluk onder haar tas in de winkelkar laten liggen. Alsjeblieft, je moet me geloven, ik deed het niet opzettelijk. Het kassameisje reageerde nauwelijks, ze leek niet overtuigd. Ze pakte de producten die ze had gevonden en legde ze demonstratief op de band.

De oude man begon zijn kar leeg te halen, terwijl hij iets zei over de lege schappen in de winkel. Hij wist dat hij van het kassameisje geen eerlijk antwoord zou krijgen, want ze hadden haar vast instructies gegeven om niks van de werkelijke problemen te vertellen aan de klanten. Het echte antwoord had vast te maken met de gierende inflatie die sinds een paar maanden in heel de republiek heerste, misschien had de oorlog in andere delen van de wereld ermee te maken of wellicht was het nog een nasleep van de grote pandemie die de wereld aan de rand van de ondergang had gebracht. ‘We zijn van handmatig registreren overgestapt op een automatisch systeem’ was het enige wat ze zei.

De oude man liep de winkel uit en wilde zijn fiets van het slot doen. Bij de fiets stond een bedelaar hem op te wachten. Hij kende deze stadszwerver, dit was zijn plek. Bij een eerder bezoek had de bedelaar de oude man een paar munten gegeven en hem gevraagd voor hem een pak melk te kopen in de winkel. Nu hielp hij zogenaamd met de tassen en wenste hem een goede dag. Feliz día, patrón! De oude man graaide in zijn broekzak en gaf hem twee munten van vijfhonderd peso’s. Gracias, patrón!

De oude man begon over de weg naast de gekanaliseerde beek te lopen, een drukke straat met veel verkeer dus hij moest steeds achterom kijken. Aan het einde sloeg hij af en liep nog een meter of twintig rechtdoor. Toen zag hij de vrachtwagen al staan. Die was vroeg in de ochtend aangekomen met een grote lading producten van de stedelijke marktplaats. Het fruit en de groente stonden in kisten uitgestald op een kleine parkeerplaats naast de vrachtwagen. Hij kocht wat hij nodig had en liet het wegen op een weegschaal.

De jongen die de groenteboer hielp, schreef met onzeker handschrift de prijzen op een blaadje met blokjes dat hij uit een schoolschrift had gescheurd. Toen hij alles had gewogen en de prijs had opgeschreven, begon hij een rekensom te maken. De uitkomst die de oude man uiteindelijk te horen kreeg, viel hem erg mee. Misschien had de jongen wel iets vergeten te wegen, misschien waren de prijzen in de vrachtwagen gewoon voordeliger. Al wat vrolijker liep hij verder. Nu hoefde hij alleen nog maar de eieren te kopen – bij de eierboer die zijn kar heel strategisch naast de vrachtwagen van de groenteboer had geparkeerd – en daarna ging hij op weg naar huis.

Terug in zijn flatgebouw kwam hij op de trap de vrouw tegen die de gangen poetste en het afval van de bewoners ophaalde. Ze groette de oude man overdreven vriendelijk. Ze wenste hem prettige feestdagen en vroeg hem ook of hij een lootje van haar wilde kopen voor de loterij die ze had georganiseerd. De eerste prijs was een blender en de tweede prijs een staafmixer.

Hij wist dat het primitieve huisje van de familie van de vrouw nog niet zo lang geleden na een grote regenbui in een beek was verdwenen en dat ze tijdelijk bij een zus moest wonen, in een hoge wijk van de stad. Hij kocht een lootje en stopte het in zijn zak. Terug in huis pakte hij z’n boodschappen uit en liep naar z’n bureau. De kassabonnen gooide hij, samen met het lootje, in de prullenbak.

Gerelateerde berichten

De prijs van succes

De prijs van succes

We zijn op de finca van Sergio, voor het weekend, voor het eerst in ruim twee maanden tijd. Eigenlijk veel te lang, want het gras staat te hoog en de eerder geplante bloemen zijn al niet meer te zien door het snel oprukkende onkruid. Mijn zwager Sergio is nu precies twee jaar geleden overleden – het covid-virus kreeg hem te pakken, hij belandde op de IC en daar kwam hij niet meer uit.

Lees meer
Pablo Escobar – de opera!

Pablo Escobar – de opera!

De dag die je wist dat zou komen. Dat er ooit óók een opera zou komen over het leven van Pablo Escobar. Want er waren al boeken (heel veel), tv-series (een paar), films (een paar), er is over hem gezongen, er zijn speciale Escobar-toers die de toerist meeneemt langs de belangrijke plekken uit zijn leven. Er is een Escobar-museum (copy right Escobars broer Roberto) en er is een hele hoop merchandising van het merk Pablo Escobar, van T-shirts tot de naam van biertjes en cafés.

Lees meer

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This