De Cerro Nutibara is volgens de stadsgids van Medellín ‘een kleine bergachtige formatie op de westelijke oever van de Aburrá-vallei en het enige ecosysteem dat bewaard is gebleven in de metropool’. Het heeft 33 hectaren bos en ligt tachtig meter boven het niveau van de stad, zodat je op de top een mooi panorama hebt over Medellín. De naam Nutibara is een erfenis van het indiaanse verleden, net als Aburrá-vallei. ‘Nutibara’ was een Indiaanse cacique of indianen-leider en ‘Aburrá’ de naam van de indianenstam die deze regio in vroegere eeuwen bevolkte.
Op die top bevindt zich het zogenaamde Pueblito Paisa, een soort toeristisch modeldorpje dat is geïnspireerd op de typische plattelandsdorpjes in Antioquia, het departement waarvan Medellín de hoofdstad is. Halverwege de klim ligt een openluchttheater, met zitplaatsen in cementen banken in een halve cirkel, dat vanuit de verte doet denken aan een Grieks theater. Iets onder de top ligt het beeldenpark Parque de las Esculturas del Cerro Nutibara, dat in 1983 werd gesticht als een permanente beeldententoonstelling. De beelden zijn vervaardigd door tien nationale en internationale beeldhouders die slechts twee weken kregen om hun beeldwerk af te maken.
Sinds ik afgelopen september, op uitnodiging van een zwager, voor het eerst meedeed aan de traditionele marathon van Medellín, heb ik de smaak van het lopen voor het eerst sinds decennia weer te pakken gekregen. Tegenwoordig ga ik daarom drie keer per week, steevast rond het hora feliz (het ‘gelukkige uur’) in de richting van de Cerro Nutibara, om anderhalf uur te joggen. Dat gelukkige tijdstip ligt rond het vallen van de avond, tussen vijf en zes uur, want dan gaat de zon onder en begint de hitte af te nemen. Lekker dus om te lopen en te zweten.
Maar het mooiste is nog wel als het op de Nutibara-berg regent en er een frisse wind staat, zoals vaak het geval is in deze tijd van het jaar, officieel de regentijd. De bladeren dwarrelen dan op de grond en de regen zorgt ervoor dat je automatisch afkoelt. Prachtig is dan ook de donkere lucht en de avond die al vóór zes uur invalt. Het bos is prachtig, want dat is met zorg aangelegd, met een grote variëteit van boomsoorten en bladeren in alle kleuren en vormen.
Als ik boven kom, krijg ik de beloning voor mijn inspanning en mag ik een paar minuten genieten van een prachtig uitzicht over de stad, precies op het moment dat in het dal onder me duizenden lichten aangaan. Boven op de berg staat meestal de speciale toeristenbus van de gemeente Medellín geparkeerd, die toeristen uit andere delen van Colombia een dagtoer door de stad aanbiedt en die altijd eindigt op deze bergtop.
Op feestdagen kan het wat druk worden, en dan zie ik soms af van mijn dagelijkse routine, want ‘gewoon’ door de drukke straten van Medellín joggen, daar vind ik weinig aan. Wel grappig dat ik onderweg soms door toeristen wordt aangesproken, die me dan om de weg vragen. Al ben je buitenlander, als jogger word je in alle delen van de wereld als een betrouwbare gids gezien.
