Column Colombia

De vrouw die president wilde worden

7 mei 2012

Nico Verbeek

La mujer que quiso ser presidente is de titel van mijn boek over Ingrid Betancourt, de Colombiaanse ex-presidentskandidaat die in de periode 2002 – 2008 door de guerrillabeweging FARC was ontvoerd. Afgelopen week publiceerde uitgever Hombre Nuevo Editores het in Colombia. In 2010 had ik het al in het Nederlands geschreven, maar in Nederland leek de aandacht voor de Colombiaanse politica en ex-gijzelaar op dat moment weggezakt te zijn.

In juli 2008 werd de politica, samen met elf andere ontvoerde Colombianen en drie Amerikaanse private contractors, bevrijd in een spectaculaire reddingsoperatie van het Colombiaanse leger, ‘Operatie Schaak’. Met behulp van een ingenieuze list – en zonder een schot te lossen – werden vijftien prominente gijzelaars bevrijd. De FARC verloor haar belangrijkste ‘wisselgeld’, waarmee ze de Colombiaanse regering jarenlang wist te chanteren.  De gijzelaars konden, sommigen na meer dan tien jaar afzien in de Colombiaanse jungle, weer naar huis.

Voor Betancourt staat dat huis inmiddels niet meer in Colombia. Ze is er niet echt meer welkom, nadat ze de Colombiaanse Staat voor een miljoenenbedrag had aangeklaagd. Ze vond dat de regering medeverantwoordelijk was voor haar ontvoering en betoogde ook dat het leger niet voldoende had gedaan om haar vrij te krijgen. Een merkwaardige redenering, aangezien het juist het Colombiaanse leger was geweest, dat haar had bevrijd!

De drie Amerikaanse ex-gijzelaars pakten het slimmer aan. Zij begonnen bij een rechtbank in Florida een rechtszaak aan en wisten maar liefst 318 miljoen dollar aan schadevergoeding in de wacht te slepen. Het verschil was wél dat de zaak van de ‘gringos’ gericht was tegen de FARC, door wie ze volgens de aanklacht zowel lichamelijk als geestelijk mishandeld waren. En dáár was natuurlijk maar weinig tegenin te brengen.

Een ander belangrijk detail is dat bij deze zaak noch de Colombiaanse regering, noch de Amerikaanse regering voor de schade hoeft op te draaien. Het geld moet komen van rekeningen die de Amerikaanse overheid in beslag heeft genomen van Mexicaanse en Colombiaanse drugshandelaren. Tot die laatste groep behoort uiteraard ook de FARC. Volgens Amerikaanse media zou reeds zeven miljoen dollar zijn betaald, maar over de rest van het bedrag kunnen de drie Amerikanen voorlopig nog niet beschikken. Dat komt omdat de eigenaren van die rekeningen protest hebben aangetekend tegen het vonnis, met het argument dat ze geen enkele relatie met de FARC hebben en bovendien nooit als partij bij de rechtszaak zijn gehoord.

Wat zou Betancourt van dit alles zeggen? Zij kon naar het geld fluiten en is inmiddels in Colombia praktisch een persona non grata geworden. Ze woont afwisselend in Parijs en New York, waar ze volgens de geruchten samen met Marc Gonsalves, een van de drie Amerikaanse ex-gijzelaars, een appartement deelt. Van politiek wil ze niets meer weten en tegenwoordig wijdt ze zich aan een hogere bezigheid: ze studeert theologie in Oxford.

Stiekem denk ik wel eens: zou Betancourt mijn boek lezen? En zo ja, wat zou ze ervan denken?

Nico Verbeek, La mujer que quiso ser presidente, Hombre Nuevo Editores, ISBN 97895808245973

Gerelateerde berichten

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Grensoverschrijdend gedrag in de jungle

Andres Felipe Pérez was twaalf jaar oud, had terminale kanker en smeekte in een video aan de commandanten van de FARC-guerrilla om zijn laatste dagen met zijn vader door te mogen brengen. Die vader was politieagent José Norberto Pérez en die was een jaar ervoor ontvoerd door de guerrilla. De commandanten van de FARC waren niet gevoelig voor de smeekbede en de jongen stierf zonder zijn vader te zien, in december 2001. De wanhopige agent zelf werd een paar maanden later door de guerrilla doodgeschoten, toen hij het kampement waar hij werd vastgehouden, probeerde te ontvluchten.

Lees meer
Het verloren paradijs

Het verloren paradijs

Die middag is er geschreeuw te horen in de buurt van de finca. Bevelen die worden gegeven, iemand die iets onverstaanbaars terug schreeuwt. De honden beginnen te blaffen. Ik steek de machete achter m’n broekriem en loop het bos in. Al snel ben ik bij de grens van de finca met die van de buren. Het prikkeldraad ligt op de grond, de palen zijn verrot. Verderop zie ik drie mannen met oranje gekleurde hesjes staan bij een geel statief met daarop een apparaat dat op een camera lijkt.

Lees meer

Blijf op de hoogte

Adverteren op onze website?

Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.

Ontvang onze nieuwsbrief

Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.

Volg ons op social media

Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.

Share This