De afgelopen week ging het in Colombia niet over de paramilitairen, de guerrilla, of de maffia. Ook niet over de corruptie en zelfs niet over de rampzalige gevolgen van de laatste regentijd. Nee, het belangrijkste nieuws was een regendokter (een chamán), die ervoor had gezorgd dat het niet had geregend tijdens het ceremoniële gedeelte van het WK Jeugd-Voetbal, dat vorige zomer in Colombia werd gehouden.
Want nu werd bekend dat deze chamán man vier miljoen pesos (z’n tweeduizend euro) voor zijn werkzaamheden had ontvangen. Het land was te klein. Hoewel het bedrag een schijntje was in vergelijking met wat staatscontratisten doorgaans opstrijken, vonden velen dat het geen pas gaf dat geld werd uitgegeven aan dergelijke ‘tovenarij’.
Toen bleek ook nog dat de man wel vaker was ingeschakeld om het droog te houden bij officiële evenementen. Sterker nog, president Juan Manuel Santos zelve had bij zijn inauguratie op 7 augustus 2010 van de diensten van de regendokter gebruik gemaakt om de inhuldigingsceremonie op het Plaza de Bolívar niet in het water te laten vallen.
Santos voelde de discussie al aankomen en verdedigde zich door te stellen dat hij niet van het inschakelen van de alternatieve weerman op de hoogte was geweest. Dat was allemaal geregeld door het organisatiecomité zonder zijn directe medeweten, zo liet hij weten.
De vraag was vooral of staatsgeld mag worden besteed aan een ritueel dat is gebaseerd op de kennis van de oorspronkelijke bewoners van Colombia. En dat bovendien in strijd is met de algemeen geaccepteerde concepten van ‘ons’ westerse, rationalistische wereldbeeld. Die discussie wordt ook gevoerd als het bijvoorbeeld gaat over de rechten van de indiaanse bevolking op grondstoffen in de Colombiaanse grond. In de ogen van sommige inheemse indianenstammen is de olie die wordt gewonnen voor onze brandstof, het bloed van moeder aarde. Als die wordt ‘geroofd’, zal de schade (en de vloek van moeder natuur) verschrikkelijk zijn volgens die indianen.
Een punt in het voordeel van de regendokter was dat hij zijn taak met succes had uitgevoerd – het had niet geregend tenslotte – en het staatsgeld dus niet eens was verkwanseld. Jammer genoeg wist de chamán niet te voorkomen dat hij zélf een van de duizenden slachtoffers werd van de overtollige regenval van de laatste maanden. Zijn eigen huis, net als dat van zijn buren in Tolima, liep onder water toen een naburige rivier buiten zijn oevers trad.
Ik beschouw mezelf als een trouwe gelovige van het rationele denken en vind het gedoe rondom de regendokter niet meer dan een vermakelijk fenomeen. Maar ik heb er geen probleem mee als mijn vrouw (een devoot katholiek) kaarsjes aansteekt als een familielid een lange reis gaat maken over een van de gevaarlijke autowegen van Colombia. Want dat heeft gelukkig – tot op heden – ook altijd nog geholpen…
