Het was de avond voor zijn bruiloft. Álvaro Buendía, een 55-jarige man uit Pitalito, een kleine gemeente in Huila, had zich laten verlaten tot een laatste avondje stappen met zijn vrienden. Naarmate de avond vorderde, voelde hij zijn animo dalen en tegen de tijd dat hij wilde opstappen om zich voor te bereiden op de beslissende dag, wist hij het zeker. Hij wilde helemaal niet trouwen. Zich voorgoed verbinden aan de vrouw die de volgende dag op hem zou wachten, in de kerk van Pitalito, in een witte trouwjurk – dat idee stond hem ineens enorm tegen. Maar hij kon er niet meer onderuit, hij kon moeilijk nu gaan bellen en de zaak afblazen. Toen kreeg hij een idee. Maar daarvoor had hij de hulp nodig van zijn vrienden. Hij legde het plan uit.
De volgende dag, al vroeg in de ochtend, werd Pitalito opgeschrikt door een bericht over een ontvoering. De plaatselijke politie ontving een telefoontje op de alarmlijn 123 van twee inwoners van de stad die zeiden vrienden te zijn van Alvaro Buendia. Ze verklaarden dat de man die op het punt stond te trouwen, die nacht was ontvoerd. Gewapende mannen hadden Buendía op straat benaderd, met hun wapens bedreigd en vervolgens meegenomen, met onbekende bestemming.
De politie nam de melding hoog op, riep de hulp in van de GAULA, de speciale elitegroep van het leger, en zette een enorme operatie op. Alle toegangswegen tot de gemeente werden afgesloten om te voorkomen dat de criminelen die Buendía hadden ontvoerd de stad zouden verlaten. Politieagenten voerden inlichtingenwerk uit en gingen de straat op om in winkels, restaurants en andere openbare gelegenheden informatie in te winnen over de mogelijke verblijfplaats van de ontvoerde. Al een paar uur later werd het politiebureau opnieuw gebeld. Of de commandant van de politie even aan de telefoon wilde komen, want het ging om de ontvoering van Álvaro Buendía Een van de personen die de ontvoering hadden gemeld, de beste vriend van Buendía, vertelde met een bezwaard gemoed dat er helemaal geen sprake was geweest van een ontvoering en dat Buendía nooit door gewapende mannen was bedreigd.
De commandant kon zijn oren niet geloven. Ze vertelden hem dat het ging om een geval van autosecuestro (zelf-ontvoering), want hun vriend was ten einde raad geweest en had besloten terug te komen op de belofte van zijn voorgenomen huwelijk. Hij had zijn groep vrienden toevertrouwd spijt te hebben van zijn beslissing om te trouwen en dat hij helemaal niks wilde weten van bruiloften. De vrienden hadden besloten mee te werken aan het absurde plan dat Buendía had bedacht om de volgende dag niet aan het altaar te hoeven verschijnen. De actie van de politie was zo effectief geweest dat agenten, zonder hulp van de vriendenclub, de plek al hadden gevonden waar de man zich had verborgen. Het bleek dat hij zich ergens in de stad had verscholen.
Toen het nieuws van de autosecuestro bekend werd, sloot Buendía zich op in zijn huis, hij durfde niet meer naar buiten, bang om belachelijk gemaakt te worden door buurtgenoten. De derde dag besloot hij, midden in de nacht, te ontsnappen en te vertrekken in de richting van Florencia in Caqueta, een paar honderd kilometer verderop, ver weg van het nieuws over zijn autosecuestro. De bruid wilde zich tegenover de plaatselijke media niet uitspreken over het gebeurde, ze was bang ook onderwerp te worden van grappen en grollen over het gebeurde. Ondertussen gaat het roddelen in Pitalito verder. Er wordt al gefluisterd dat dit de tweede keer zou zijn geweest dat Buendía een verloofde bij het altaar had laten staan.
De autoriteiten nemen ondertussen de kwestie van deze autosecuestro – overigens geen onbekend fenomeen in Colombia – niet licht op en zijn niet van Buendía zijn misstap zomaar te vergeven en vergeten. Hij kan een onderzoek door het Openbaar Ministerie tegemoet zien en een aanklager wist al te melden dat de man tot een gevangenisstraf van zes jaar kan worden veroordeeld, op beschuldiging van valse aangifte en fraude.
