Het zijn erg verontrustende geluiden die de guerrillabeweging FARC laat horen, nog vóór de officiële onderhandelingen in Cuba van start gaan. De toespraak van de leider van de FARC-delegatie in Oslo, alias Iván Márquez, was een emmer heel koud water voor degenen die graag geloven in een goede afloop. Het was een radicaal betoog, vol ouderwetse FARC-retoriek, boordevol onmogelijke eisen en harde kritiek aan het bestaande democratische systeem. En 
dat terwijl de Colombiaanse regering en de FARC juist een beperkte agenda van vijf punten overeen waren gekomen. Hieraan leek Márquez nu dus volledig lak te hebben. Misschien wilde hij alleen zijn ‘achterban’ gerust stellen en ook gebruik maken van het internationale podium dat hem werd geboden, maar het was het eerste verontrustende signaal.
Gisteren las ik een website van de FARC en toen begreep ik dat de guerrilla het wel degelijk meende. Ze wil onderhandelen over méér dan alleen de afgesproken agenda, wat zou betekenen dat ze hun belofte hadden gebroken, nog voordat de werkelijke onderhandelingen ook maar zijn begonnen. Zoiets gebeurde tien jaar geleden ook al, toen over vrede werd gepraat in de regio van El Caguán en de FARC drie jaar lang iedereen bij de neus nam.
In een communiqué laat de FARC nu weten “dat het nodig is dat de onderhandelingen een bredere context krijgen” en ook dat “het onbelangrijke onderwerp van de slachtoffers niet andere thema’s mag overschaduwen, zoals dat van het staatsterrorisme.” In de afgesproken agenda staat de kwestie van de slachtoffers op een prominente plaats, maar het staatsterrorisme [sic] is daarop helemaal niet te vinden!
Een andere vertegenwoordiger van de guerrilla in Oslo, Jesús Santrich (de man met de donkere zonnebril), liet al weten dat de FARC geen enkele verantwoordelijkheid draagt voor de slachtoffers van de oorlog, eenvoudigweg omdat ze ‘revolutionaire strijders’ zijn. Ze hebben volgens hem geen misdaden tegen het volk gepleegd en doen niets anders dan het uitoefenen van het “universele recht op rebellie”. Waarmee hij wil zeggen dat zolang je maar een nobel doel hebt, je alle mogelijke middelen mag inzetten, hoe misdadig die ook mogen zijn, om dat ‘hogere’ doel te bereiken.
Kortom, ontvoering, landmijnen, aanslagen, landroof, rekrutering van kinderen, dat mag allemaal in het kader van het hogere doel van een ‘rechtvaardige maatschappij’. Het doel heiligt de middelen tenslotte… Een bijzonder gevaarlijk uitgangspunt, maar het laat wel goed zien hoe de hersenen werken van de vertegenwoordigers van deze anachronistische guerrilla, die zich ondanks alles nog steeds ‘vrijheidsvechters’ durven te noemen.
Vertaling spotprent: Het vertrek van de Nederlandse
Agent: “Wat een mooie vermomming! Waar gaat de reis naar toe?”
Duif-Tanja op klompen: “Naar Cuba”
