Ik had de uitspraak al een paar keer eerder gehoord van familieleden van mijn vrouw: niets maakt je zó gelukkig als het kopen van een finca. Behalve misschien het verkopen ervan. De achterliggende gedachte is duidelijk. Je bent een liefhebber van het platteland, je hebt graag een paar koeien, misschien een bescheiden koffieplantage en een grote tuin om je liefde voor groen & planten te botvieren. En dus ga je graag elk weekend naar die afgelegen plek in de semi-jungle om van al dat moois te genieten.
Totdat het je allemaal teveel wordt: het elk weekend afleggen van die lange afstand, de problemen met opzichters en jornaleros (loonwerkers), de problemen met je auto die na elk bezoekje naar de garage moet, de financiële lasten die je niet meer kunt opbrengen. Kortom, totdat het je allemaal een beetje boven het hoofd groeit.
En dan ben je dus blij dat je je finca hebt kunnen verkopen. Hoewel, dát gevoel moet nog komen, want nu voel ik alleen nog maar nostalgie en een zekere spijt. Dat komt misschien ook wel omdat ik mijn finca verkocht heb aan een persoon die een heel andere kijk heeft op het plattelandsleven dan ik. De man begon meteen met het kappen van álle bomen, álle struiken en álle bloemen die er op te finca te vinden waren. Zeven jaar van zaaien, planten en verzorgen van al dat groens door mij was daar aan vooraf gegaan.
Mijn opvolger wil de hele finca inzaaien met koffie. Hij is overigens niet de enige. Er is sprake van een nieuwe bonanza, in ieder geval in dit deel van Colombia. Door de hoge koffieprijs is iedereen nu weer enthousiast over de koffieteelt. Mensen zijn druk in de weer om de uitgestrekte weilanden weer te veranderen in koffieplantages. Diezelfde weilanden die een jaar of tien, vijftien geleden de plaats innamen van … koffieplantages. Want toen was de koffieprijs gezakt tot historische laagtes.
Ik zal dus niet mee doen aan de nieuwe koffiebonanza. Ik wens mijn buren daar het allerbeste, ook al houd ik wat dat betreft een beetje wrange smaak over aan mijn vertrek. Een van de buren had me geholpen contact te leggen met de koper van mijn finca en vroeg daarom om een commissie. Dat kon ik nog wel begrijpen en ik heb hem een aardig geldbedrag gegeven voor zijn ‘bemiddeling’. Een paar dagen erna kreeg ik echter een andere buurman aan de telefoon, die me vertelde dat ook hij “had geholpen met het verkopen van de finca”. Hij beweerde dat híj het was geweest die de uiteindelijke koper had weten te bewegen om mijn fantastische landgoed te kopen. Ik verwees hem uiteraard naar de andere man, maar die wist zogenaamd van niets.
Nu blijft de twijfel bestaan of die tweede buurman écht een rol heeft gespeeld bij de transactie, of dat hij gewoon probeerde om ook een graantje mee te pikken van de verkoop van mijn finca. Ik zelf hield een bittere smaak over aan het akkefietje. Waarschijnlijk zagen ze die gringo die jarenlang bij hun in de buurt had gewoond toch vooral als een zak geld, en méér niet.
