Lenín Moreno werd twee jaar geleden gekozen tot president van Ecuador en is nu halverwege zijn termijn. Hoe heeft hij het tot nu toe gedaan en, belangrijker, hoe staat het land ervoor? Berichten over dure leningen en mislukte megaprojecten doen het ergste vrezen. La Chispa maakt een tussentijdse balans op.
Ecuador speelt sinds 2007 een prominente rol in het links-populistische kamp in Latijns Amerika. Toch heeft het land nooit hetzelfde radicale imago gekregen als bijvoorbeeld Cuba of Venezuela. Onder de uitgesproken president Rafael Correa werd de armoede effectief teruggedrongen en kregen vooral mensen met een beperking aandacht en steun. De architect van dat laatste onderdeel, vicepresident Lenín Moreno, werd in april na verkiezingen die het land diep verdeelden, gekozen als eerste president ter wereld in een rolstoel. Wat zijn de verschillen tussen Moreno en Correa? En wat zijn de overeenkomsten?
Dit voorjaar komt er een einde aan tien jaar Rafael Correa, een van de laatst overgebleven linkse leiders van wat door Cees Zoon in 2007 nog ‘Het rode continent’ genoemd werd. In La Chispa maken we de balans op en blikken vooruit.
Een kant-en-klare stad die in heel de wereld gekopieerd kan worden: het lijkt een waanidee. Toch ligt de werkelijkheid hier niet altijd ver vandaan. Ecuador en Honduras ontwikkelen nieuwe steden vanuit het niets, geïnspireerd op modellen uit bijvoorbeeld Zuid-Korea. Het lijken vooral showprojecten om investeringen aan te trekken. In Honduras worden nieuwe steden zelfs gepland als privaat bestuurde ‘eilandjes’. Wat kunnen we verwachten van deze nieuwe steden?
Een kant-en-klare stad die in heel de wereld gekopieerd kan worden: het lijkt een waanidee. Toch ligt de werkelijkheid hier niet altijd ver vandaan. Ecuador en Honduras ontwikkelen nieuwe steden vanuit het niets, geïnspireerd op modellen uit bijvoorbeeld Zuid-Korea. Het lijken vooral showprojecten om investeringen aan te trekken.
Het wantrouwen van de Ecuadoriaanse overheid jegens de media lijkt op een dieptepunt aanbeland: twitteraars worden aangeklaagd en kranten verplicht om ‘rectificaties’ van overheidswege te publiceren. Journalistenorganisatie Fundemedios documenteert de ontwikkelingen op het gebied van persvrijheid en vrijheid van meningsuiting in Ecuador. Juist die organisatie werd onlangs met sluiting bedreigd en kreeg een ‘laatste waarschuwing’ van de regering Correa. Ecuador’s mediaoorlog is daarmee in een nieuwe fase beland.
Iedere zichzelf respecterende reisboekhandel heeft er een aparte plank voor gereserveerd: boeken van reizigers die per fiets een exotisch land doorkruisen en duizenden kilometerers met tegenwind afleggen. In Nobody Rides for Free volgen we John Francis Hughes (1970) op zijn belevenissen per tweewieler. Vertrekpunt is Vancouver, Canada, zijn thuisplaats. Via de Verenigde Staten trapt hij door Midden- en Zuid-Amerika (Colombia, Ecuador, Peru en Brazilië). Een groot deel van het boek wordt in beslag genomen door zijn liftavonturen in Noord-Amerika, na zijn fietsodyssee, op weg naar huis.
Na een tocht van zo’n twee weken, bereikte de ‘Mars voor Leven’ op donderdag 22 maart Quito. De mars, georganiseerd door de overkoepelende organisatie van inheemse volkeren, Conaie, was twee weken eerder vertrokken vanuit El Pangui, diep in het zuiden van Ecuador. Op deze plek gaat het Chinese Ecuacorriente begin volgend jaar beginnen met grootschalige delving van koper. Iets waar grote weerstand tegen bestaat, met name onder de inheemse volkeren van Ecuador.
Vroeger had je de midlife crisis. Het ging dan voornamelijk om mannen van in de veertig die niet langer tevreden waren met hun zorgzame vrouw, lieve kinderen en eigen huis. Dan kochten ze een motor, lieten ze een baard staan en gingen ze ervan door met de secretaresse, zo luidde het cliché. Tegenwoordig is er de zogenaamde quarterlife crisis. Een nieuw verschijnsel dat speelt bij jonge mensen – twintigers en begin dertigers – die op het eerste gezicht alles hebben wat hun hartje begeert: een goede baan, een uitgebreide vriendenkring en verder zijn ze gezond en genieten ze optimale vrijheid. Maar deze rijkdom benauwt en doet hen afvragen ‘of dit het allemaal wel is’. Agnita Twigt, zesentwintig jaar en auteur van het boek Tijdelijk adres: Andes, worstelt blijkbaar met deze levensfase, zo suggereert de ondertitel ‘Een reis uit de quarterlife crisis’.
Dat kan! Tegen een scherp tarief plaatsen wij uw advertentie.
Schrijf u in en ontvang onze digitale nieuwsbrief met een overzicht van onze nieuwe artikelen.
Wees als eerste op de hoogte van nieuwe artikelen en deel artikelen met uw netwerk.